Skírnir - 01.01.1858, Side 107

Portrfgnl*
FRÉTTIIl.
109
ab sænginni, lagíii hönd sína yfir hann og mælti til hans blí&um
vinarorfmni: uVertu hugrakkr, vinr minn, þú munt eigi deyja, heldr
mun eg heyra þig eitt sinn aptr þeyta lúfer þinn úti fyrir glugga
mínum”. En er sjnklíngrinn kenndi handtaksins og nam hljóðib,
lauk hann upp augunum, er áðr blundufm djúpt í dauðamóki, og
er hann sá, að þar var koriúngr kominn og að hann haffci ávarpaf)
sig hinum blífiu orcmin, reis hann upp í sænginni og vildi. fagna
hinum gófea gesti; en konúngr brosti við honum blítt, tók í hönd
hans og lagði hann sí&an hægt niðr vif) hægindifi, og gekk á brott;
en hinum vonglafa lúf>r])eytara batna&i dag frá degi og varf) hann
sífan albata. þannig gekk hinn lingi konúngr um mefial sjúkra
þegna sinna, örfabi |)á til lífs , en hina heilbrigfm til lifesemdar og
læknínga; en sjálfum sér gat hann þær vinsældir fyrir hugrekki sína
og hjartaprýfi. er seint munu fyrnast.
Frá
í töium.
Nú eru vér þá konmir til Italíu, til eins af frumlöndum forn-
aldarinnar, til heimalauds latínskrar túngu, til Vallands |)ess hins
forna, er valköstu hlóf) um vifian heim, til me&allands menníngar-
innar af> fornu og nýju, til kynlands kaþólskunnar. Hér var byggb
borgin Róma: Hlifskjálf Su&rlanda, því þá er Agustus usettist þar
í hásæti, þá sá hann of alla heima”: Norferheim, Suferheim og
Austrheim. Hér óx lagaskólinn latínski; hér eyddist aufer Kartagó
og annara undirlanda Rómverja; hér söfnufeust fræfein grísku, hin
fögru og miklu; hér komu og spekingar af Austrlöndum. Híngafe
fluttist og fagnafearerindife, og héfean var þafe sífean bofeafe um heim
allan. Hér voru settir hinir helgu steinar: hvíldarstafeir hrelldra
sálna og syndum þjáfera; híngafe var heitife sufergöngum; híngafe sóttu
pilagrímar hugfró sálum sínum og misgjörfeamenn aflausn synda
sinna; híngafe fóru og biskupar til vígslu á fund páfa, er einir hafa
i höndum himinlykla Pétrs postula. Rómaborg hefir tvivegis unnife
heim allan og orfeife Mifegarfer hans: annafe sinn mefe herskildi og
hitt sinn mefe trúarskildi. Hún hefir og tvívegis svo unnin
verife: annafe sinn, þá er norrænar þjófeir tókn borgina hers-