Skírnir - 01.01.1907, Page 76

76
Kormakur og Steingerður.
hans, kvað Þorvald eigi mundu þola hefndalaust eða frændur hans.
Kormakur kveður vísu, segist ekki mega til þess hugsa að hún
skyldi vera gefin tindráttarmanni, sér stökkvi varla bros síSan faðir
hennar hefSi fastnaS hana bleySunni —
»síz þik fastnaSi frægja
faðir þinn blotamanni«.
SteingerSur mælti: »AuSheyrður er fjandskapur í slíku og mun
eg segja Þorvaldi hróp þitt og er slíkt engum matini sitjanda«.
En Kormakur segist vera ósmeykur við Þorvald ; hann skuli níða
hann »svo að steinar fljóti«. Eftir þetta skilja þau með engri/
blíðu og fór Kormakur til skips. Sigla þeir bræður til Noregs og
voru með Hákoni ASalsteinsfóstra um veturinn. Um sumarið eftir
leggjast þeir í hernað og vinna mörg stórvirki. Þegar þeir komui
aftur var Hákon látinn, en Haraldur gráfeldur kominn í staðinn.
Yingast þeir við hanti og fara meS honum í hernað. — Oft verður
Kormaki að minnast Steingerðar á þessum herferðum sínum. Þegar
ilt er veður og hrím leggur í seglið minnist hann þess hve ójafnt
sé skift með þeim Þorvaldi tinteini. Þá óskar hann að honum
væri engu hh'rra hjá Steingerði. Þorgils mælti: »Getur þú hennar
nú jafnan, en þá vildir eigi fá er buðust kostir á«. Kormakur
segir: »Meir olli því vondra vætta atkvæði en mín mislyndi«.
Nú sigldu þeir að hömrum nokkurum; hlóðu seglum við mikinn
háska. Kormakur mælti: »Vel mætti Þorvaldur tinteinn hér vera
hjá oss«. Þorgils segir brosandi: »Þaö er líkara aS hann uni nú
betur í dag en vér«. »Eigi er þá sem skyldi«, segir Kormakur. —
AnnaS sinn er Kormakur minnist Steingerður í visu, segir bróðír
han«: »Aldrei kemur þú í þá mannraun að þér komi eigi jafnan
í hug Steingerður«, Kormakur segir: »Alllítt fyrnist mér það
enn«. — Þorgils finnur að Kormakur svaf lítiS jafnan og spurði
hví það sætti. Þá kvað Kormakur vísu. I eilífri óró hafsins sér
haun ímynd ástar sinnar til Steingerðar. Og þó er sá munurinn,
að sævarbrimið skellur upp að bröttum sjávarhömrum og hnígur
svo aftur í haf út, en Imgur hans snyst, alt af um Steiugerði.
Hann hugsar um hana andvaka um nætur, og komi honum dúr á
auga, dreymir hann hana — og saknar hennar þegar hann vaknar.
Vísan er svona: