Skírnir - 01.01.1909, Qupperneq 8

8
Skapstórar konur.
ast annað en það, ef þau verðá sækjanda í vil, að verjandí
hafi ekki getað fært fram þau sönnunaratvik með sínum
málstað, sem dómstólarnir hafa tekið gild, eða að hann
hafi dregið þær ályktanir af viðurkendum atvikum, sem
ekki séu sannaðar, eða að hann hafi verið of harðorður,
þó að um atvikin sjálf og ályktanir af þeim sé í raun og
veru enginn ágreiningur. Málsúrslitin gefa sjaldnast
minstu bendingu um það, hvoru megin sannleikurinn er
og réttlætið og drengskapurinn. Og til málaferlanna er í
raun og veru ekki stofnað í neinu öðru skyni en því að
hefnasín. Og árangurinn af þeim verður aldrei annar
en aukin óvild og vonzka. Samt telja flestir það óvirðing
og lítilmensku að »liggja undir skömmum«, sem kallað err
og fara ekki i mál. Svo langt erum við enn frá hug-
sjónum hans, sem við kristnir menn kennum okkur viö.
E n n sæmir okkur því bezt að tala varlega um
hefndir Hallgerðar.
En æfisögu Hallgerðar einkennir það mest, að leiðin
liggur alt af n i ð u r á v i ð. Næsta stigið er þjófnaður
hennar í Kirkjubæ. Hallæri kemur um allar sveitir, hey-
skortur og matarskortur. Gunnar miðlar mönnum, þar til
er hann skortir bæði mat og hey. Þá fer hann þess á
leit við Otkel í Kirkjubæ, að hann hjálpi sér um það
hvorttveggja. En Otkell afsegir. Vafalaust hefir Hall-
gerður reiðst þeim undirtektum í meira lagi, sem von varr
og hugsað sér, að ekki skyldi Otkell hafa betra af því.
Og þegar Gunnar er riðinn til þings, kúgar hún þræl til
þess að fara til Kirkjubæjar, stela þar mat á tvo hesta
og leggja eld í útibúrið, sem maturinn er geymdur í. Vit-
anlega var þetta glæpur á þeim tímum. En sjálf-
sagt hefir hefndarhugurinn ráðið þar mestu. Og á þeim
timum var hefndargirnin talin dygð en ekki löstur. Og
þegar menn athuga, hvernig víkingarnir, frægustu menn
Norðurlanda, fóru að ráði sínu í öðrum löndum, hvernig
þeir létu greipar sópa um eignir bænda og borgara, hvar
sem þeir komu, og drápu hvern inann, sem veitti þeim
nokkura mótspyrnu, þá er það ekki óskiljanlegt, að með-
vitundin um eignarrétt þeirra, sem sýnt höfðu manní