Skírnir - 01.01.1909, Qupperneq 26

TJr ferðasögu.
i.
Weimar.
1.
Goethe og Schiller.
Forðum var það siður að heita á þá sem bezt átti við af
mentadísunum þegar mikils þótti við þurfa. Og ætti islenzk-
an sér nokkra verndargyðju, sem maklegt væri, þá mundi eg
biðja hana að styrkja minn veika penna svo að hann yrði
því vaxinn að lýsa Weimar, sem maí-sólin skein yfir og
frægustu nöfnin í mentasögu Þjóðverja; þar sem áin í dalnum
heitir Ilm og líður um grænar grundir fyrir neðan garðhús
Goethe; þar sem höllin Silfurblik — en þar lifði Nietzsche sín
síðustu ár — horfir hátt úr brekku á fagurávalann hinumegin
við dalinn.
Einn af mínum lærðu kunningjum í Berlin, sem eg sagði
frá fyrirætlun minni að koma við í Weimar, spurði hvað eg
vildi þangað, og svaraði eg því fáu. En Weimar er heilög
borg öllum menningarvinum. Þar lifði Goethe mestan hluta
sinnar löngu ævi, þar lifði Schiller síðustu ár sín, og löngu
síðar Nietzsche. Og hafa þó fleiri merkismenn gjört þann
stað frægan, þó að lágt beri þá hjá þessum, sem nefndir voru.
Hús það, sem Goethe bjó í um hálfa öld, er varðveitt
enn að mestu óbreytt að allri híbýlaskipun frá því sem var á
hans dögum. Bústað sinn hafði Goethe smátt og smátt gert
að vísinda- og listasafni, þar sem öllu var raðað niður af mestu
snild. Vekur þaö einkennilegar tilfinningar að ganga um þessi
herbergi, þar sem einu sinni mátti heyra hinar andríkustu