Skírnir - 01.01.1909, Page 52

52
Vistaskifti.
af reiði og fyrirlitning hún gat komið fyrir í því einsat-
kvæðisorði.
— Já, e g, sagði Jón harkalega. Eg hefði ekki lofað
þér að drepa barnið hér á mínu heimili. Því að eg e r
góður. Og eg er ekkert skítseiði. Það veit eg aldrei betur
en nú. Því að nú er eg fullur. Og eg læt þig aldrei
ráða neinu — aldrei að eilífu.
— Við tölum nú um það á morgun, sagði Þorgerður.
En þó að hún gæfi með þeim orðum i skyn, að hún
ætlaði sér ekki að taka beizlið að fullu og öllu út úr eigin-
manni sínum, þá varð henni svo mikið um þennan ósigur,
að hún lagðist upp í rúm, breiddi upp yfir höfuð og lá
þar alt kvöldið.
Jón bjó svo vel, að hann gat látið aftur í pelann sinn
úr kút frammi í bænum. Hann varð meira og meira
drukkinn, því lengra sem leið á kvöldið. Og altaf öðru
hvoru var hann að strjúka um höfuðið á mér og klappa
mér, og segja mér, að nú væri hann fullur, og að nú væri
hann góður.
Mér var ekkert sagt að gera. Og eg gerði ekki hand-
arvik. Eg var eins og í fagnaðardraumi.
Veðrið versnaði. Stormurinn buldi á þakinu. Nóttin
lagðist á jörðina, köld og hörð og dimm. Gluggarnir urðu
allir að einu svelli.
En á framtíðar-rúðunni minni var auður blettur Þar
sá eg út í himinblámann. Og í honum syntu skýjaborgir,
með undarlegum og yndislegum, óljósum og draumkend-
um litum.
Niðurl. næst.