Skírnir - 01.12.1912, Blaðsíða 22

310
Veiðiför.
gerðist þá þröngt í búi á vorin, bæði fyrir menn og skepn-
ur, ekki sízt ef sumarið næsta á undan hafði verið vot-
viðrasamt og sprettulítið. Þarna norður við sjóinn naut
jörðin sín bezt í þurkum og sólskini. Og þeim varð stund-
um þungt í hug í hríðunum á vorin, mönnunum, sem
bjuggu þarna. Þá var svo fátt til bjargar. Það var eins
og náttúran hefði selt þá í fangelsi. Hafísinn lá að laud-
inu, svo að hvergi varð farið um sjóinn. En ofan við lá
fjallgarðurinn hrikalegur og ógnandi og víðlendar óbygðir
handan við hann, sem að eins voru færar lausum mönn-
um og þó i góðu veðri.
Það var því ekki furða, þó að léttist brúnin á fólk-
inu þarna, ef einhver höpp bar að höndum, þegar svona
stóð á. Oftast var það selur, sem kom mönnum að gagni;
hann barst stundum að landi með ísnum og var drepinn
í hrönnum, þegar kyrt var í veðri og lítið rek á ísnum.
Þá var uppi fótur og fit í Víkunum. Karlmenn ungir og
gamlir og jafnvel kvenfólk líka, allir þeir, sem komist
gátu að heiman, þustu ofan að sjó með barefli í höndum,
og hverri einustu fleytu var hrundið á flot. Svo var róið
með hlakkandi vonum og vigamóð út í ísinn. Og jakarnir
voru stundum svartir af sel. Einkum var það ísakópur
inn svonefndi, sem mest var af; þessir litlu óvitar með
fallega grábláa gljáandi belginn lágu nú sofandi á ísnum,
— höfðu sofnað í harmi og söknuði, þegar mæður þeirra
læddust frá þeim í skyndi og hurfu út í haf til að losa
sig við uppeldisstríðið og ófrelsið, — til að færa þeim frá,
þegar þeir voru færir orðnir um að sjá fyrir sér sjálfir.
Og þær vissu hvað þær fóru, gömlu konurnar í Ishafinu.
Óvitagreyin syrgðu fyrst í stað og sultu heilu hungri. En
þeim var vel í skinn komið, — þær höfðu skilist svo við
þá. Og þeim varð ekki kalt á isnum. Svo þegar sultur-
inn fór að sverfa að þeim, þá mundu þeir rakna úr rot-
inu og reyna að leita sér að æti. Ur því var svo ekki
mjög hætt við, að þeir mundu ekki sætta sig við lífið.
Bezt þótti mönnum þarna í Víkunum að fá ísinn, —
ef hann átti að koma á annað borð, — þegar blöðrusel-