Skírnir - 01.12.1912, Blaðsíða 32

320
Yeiðiför.
Jón í Utgili var um fimtugt, lágur vexti og kjabba-
legur og hægfara. Honum sóttist því seint í ófærðinni.
Sigurður var lengi að moka upp sleðann og hélt þó
vel áfram. Þegar hann var búinn, rétti hann úr sér og
horfði umhverfis sig.
Hann var þungbúinn enn þá í lofti, en útlitið var að
breytast. Yfir Varðafótinn sá deilda ofurlitið til, en fjall-
ið skygði svo á, að ekki sást undir inn og vestur til
landsins.
Sigurður vissi, að nokkur stund hlyti að bíða þangað
til Jón í TJtgili kæmi aftur. Hann beið því ekki boðanna,
heldur hljóp aftur suður og upp í skriður að gá til veð-
urs; honum þótti það vissara.
Þegar hann kom upp á skriðurnar og sá inn og vest-
ur af, voru þeir félagar horfnir á ísnum. Þeir hlutu að
hafa haldið rakleitt áfram langt vestur á flóa.
Uppi á Lambahjalla, efst í skriðunum, staðnæmdist
Sigurður og litaðist um. Nú leyndi sér ekki, þegar betur
sá til landsins, að einhver breyting var í vændum. Kólg-
an var að greiðast; á suðurlcftinu var grisja grænbleik
á lit og í suðvestri rifa undir með skarpri rönd, mógul,
kámug, hálfgagnsæ neðst. En ekki var gott að segja, hvað
hann mundi gera.
Sigurði var hálf-órótt og hann flýtti sér heim aftur.
Við og við leit hann út á ísinn. Þar var alt með kyrr-
um kjörum.
Stundu fyrir hádegi kom Jón í Útgili aftur og tveir
drengir með honum. Þá héldu þeir tafarlaust á stað með
sleðann ofan í Instuvíkurlendingu.
Meðfram sjónum var alstaðar hár stórgrýtiskambur.
Fyrir víkurbotnunum var sumstaðar mjó sandfjara. En
ofan við kambinn tók við breiður slakki og náði alla leið
suður undir skriður. Þar var nú botnlaus ófærð, svo þeir
hugsuðu sér að reyna að komast með byttuna upp yfir
slakkann og meðfram fjallsrótunum suður eftir, þar sem
fönnin var nokkru grynnri. En þetta var meir í fangið
og talsvert lengra en ef beint hefði mátt fara.