Skírnir - 01.12.1912, Blaðsíða 40

328
Veiðiför.
Skipstjóri bauð að snúa upp í vindinn. Þegar skrið-
urinn var af, skutu þeir út báti og reru þangað. Þar sem
þústan var, fundu þeir lík sex manna. Þeir lágu allir á
vinstri hlið hver við annan í þéttri röð, en andlitin sneru
nálega beint upp í loftið.
Þangað voru þeir félagar úr Víkunum komnir.
Þeir höfðu borist um hafið á þessari fljótandi feigðar-
ey og nálega strokist við landið. Hart var veðrið stund-
um á ísnum, köld var hvílan þeirra og ömurleg baráttan
við dauðann. Nú var vorblíðan loksins að koma til að
reka burtu ísinn, leysa snjóinn af landinu og vekja til
lífsins fræin í moldinni eftir vetrardvalann. Nú skein sól-
in heitt úr suðri. Þunn, ljósbleik skýjaslæða lá um aust-
urloftið, en í suðri og vestri var himininn heiður og blár
— hlýr og hreinn og brosandi vorhiminn með sumar-
vonir í fangi.
En sólinni var það um megn að vekja þá, sem sváfu
á íseynni köldu undan Langanesi. Þó hún skini heitt, þá
fundu þeir það ekki. Þeir hvíldu í friði hver við annars
hlið og mændu nú brostnum augum á heiðblámann yfir
landinu.