Skírnir - 01.12.1912, Blaðsíða 30

318
Veiðiför.
geir á Básum og Árni í Seljadal. Aðalgeir hafði byssu á
öxl, en Árni sterkan broddstaf og hnall.
Þeir félagar þrír að utan köstuðu á þá kveðju og svo'
lögðu þeir allir á stað inneftir. Nú lifnaði yíir samræð-
unum, og var þó Jóhann í Yztuvík einna drýgstur af
þeim. Hann var tæplega miðaldra bóndi, duglegur mað-
ur og iðjusamur, enda veitti ekki af því; hann var ein-
yrki og hafði fyrir fjórum börnum ungum að sjá. Árni
var vinnumaður í Seljadal, rúmlega tvítugur að aldri og
rammur að afli.
Þegar þeir komu fram að Instuvík, voru þeir rétt
farnir Hákon og Sigurður, bændurnir á báðum búunum
þar, og Olafur sonur Sigurðar. Þeir höfðu farið inn eftir
Varðaskriðum og ætluðu út á ísinn rétt fyrir utan eyðuna.
Þeir biðu nú ekki boðanna, félagar, heldur ruku á
stað og hlupu inn allar skriður. Eftir svo sem þriðjung
stundar sáu þeir til hinna. Þeir stóðu á fjörukambinum
rétt við yzta voginn á eyðunni, eins og þeir væru hik-
andi og ráðguðust um, hvað gera skyldi.
»Við skulum nú flýta okkur til þeirra!« kallaði Jó-
hann til félaga sinna; »kannske þeir séu að bíða eftir
okkur.«
Eftir drykklanga stund höfðu þeir allir fundist.
»Við vórum að bræða það með okknr, hvað gera
skyldi*, sagði Hákon í Instuvík. »Eg vildi, að bytturnar
okkar væru komnar; mér datt sannast að segja í hug að
snúa heim aftur og reyna að aka Kæpu minni hingað
á sleða. En það er nú líklega ókleift i þessu færi.«
Jóhann sneri sér hvatlega að honum. »Ertu hræddur
um, að isinn kippi sér frá?« sagði hann.
»Hefir nokkur sagt það?« svaraði Hákon alvarlega.
Jóhann þagnaði.
»En hitt veit eg«, hélt Hákon áfram, »og það vitum
við allir, að betra væri að hafa fleytu núna. Það eru all-
ar líkur til að við þurfum nokkuð langt vestur, ef við
eigum að hitta í sel, þá komum við ekki miklu með okk-
ur, ef við eigum að draga það á ísnum langar leiðir.«