Skírnir - 01.12.1912, Page 24

312
Veiðiför.
miðju og niður að fremstu brúninni; maður hlyti að renna
þarna hægt og hægt en óstöðvandi; þó maður neytti allrar
orku, þá þokuðust fæturnir alt af neðar og neðar; vatnið
dýpkaði og valdið minkaði á líkamanum og hreyfingum
hans; með hryllilegri hægð, sem hvorki yrði flýtt né
seinkað, hlyti hann smátt og smátt að færast nær brún-
inni unz hann slyppi fram af og rynni á kaf í dimmblátt
hyldýpið. — Og stundum gat farið svo, að öll sund lok-
uðust í einu vetfangi, svo ekkert var að leita, og eyðan,
sem báturinn flaut á, minkaði óðum. Þá urðu menn að
hafa hraðann á og draga bátinn upp á ísinn. Með hætt-
um og erfiðismunum tókst að leiða bátinn langa stund á
isnum. Svo kom eyða, og allir náðu landi á endanum
heilir á húfi, þó oft yrðu þeir að skilja veiðina eftir í þess-
um svaðilförum.
En oftast nær gekk þó alt saman skrykkjalaust að
mestu. Veður var stilt, og ísinn hélt kyrru fyrir. Jötun-
öfl hafsins lágu í dvala undir ísfarginu. Og þá komu
þeir í Víkunum oft heim með góðan feng að kvöldi.
Kvenfólkið og börnin þyrptust ofan að sjónum til að sjá
veiðina, og glatt var á hjalla, þegar haldið var heim til
bæja í rökkurbyrjun. Konurnar lofuðu guð fyrir blessaða
björgina, — þær vissu ekki vel, nú orðið, hvað þær áttu
að skamta, — börnin hoppuðu og hlógu, og sjálfir veiði-
mennirnir, sem drógust áfram með þungum skrefum stað-
uppgefnir og svangir, þreyttust aldrei á þvi að segja hver
öðrum veiðisögur og töluðu hver í kapp við annan með
ánægjubros á andlitinu. —
— Finnur hvarf aftur inn í bæjardyrnar. »Helga
mín, komdu með plöggin mín inn!« kallaði hann um leið
og harin fór inn göngin.
Helga kom þegar með plöggin. Finnur fór undir eins
að klæða sig i þau.
»Ætlarðu eitthvað að fara í dag?« spurði Helga hálf-
hikandi; hún vissi, að margs þurfti nú með, en vildi þó
ógjarna eggja mann sinn; hann lá sjaldan á liði sínu.
Finnur lét sér óðslega og var hálfgert eins og á nál-