Skírnir - 01.12.1912, Blaðsíða 35

Veiðiför.
325
»Það eru þeir«, tautaði hann, »eg held þeir komi þarna
að vestan. *
»í guðs bænum — hvað eigum við nú að gera?« —
sagði Jón í Utgili; honum var ekki orðið um sel
En nú hafði Sigurður áttað sig. »Við skulum*, sagði
hann, »fara tafarlaust út að Básum og setja fram stóra
bátinn hans Aðalgeirs; það er eina ráðið, og nú skulum
við flýta okkur!« Að svo mæitu þaut hann á stað og
hinir á eftir.
Nú voru þeir lausir, og sóttist þeim þvi nokkuð, þó
þungt væri fyrir fæti. En út að Básavík var talsvert
langt, að minsta kosti hálfrar stundar gangur.
Það var komið glaða sólskin, og birtan á mjallar-
breiðunni skar i augun. Hríðarhaminn rak nú af loftinu
óðfluga til hafs.
Skamt fyrir utan Instuvík rak á þá snarpan byl, svo
blautan snjóinn skóf hátt á loft og lamdi um höfuð þeim.
Eftir það dúraði örlitla stund. En því næst náði hann
sér í alvöru, og suðvestan bálviðri skall á.
Þeir félagar náðu loks út í víkina. Þeir hófu stein-
þegjandi bátinn upp úr snjónum, börðu af honum fönn-
ina og hrundu honum svo fram af sullgarðinum ofan í
flæðarmálið. Þar staðnæmdust þeir og lituðust um.
ísinn var þegar kominn langt frá landi. Fáa faðma
framundan skóf sjóinn rétt eins og lausamjöll.
»Nei — lengra er ekki til neins að fara,« sagði Sig-
urður og horfði þungbúinn á særokið; »það afber enginn
bátur þetta veður.«
Langa stund stóðu þeir þarna steinþegjandi og mændu
á ófæruna og opinn dauðann.. Hættan — feigðardómur
félaga þeirra — dró að sér hugi þeirra svo sem í leiðslu.
Og þeir rámkuðu ekki við sé fyr en þeir heyrðu kjökrið
í drengjunum.
»Við höfum ekkert að gera hér lengur,* sagði Sig-
urður í hálfum hljóðum og bjó sig til að setja; »svona —
upp nú með bátinn!«
Þeim gekk illa að setja bátinn. Loks komu þeir hon-