Skírnir - 01.12.1912, Blaðsíða 37

Veiðiför.
325
enn þá, mestallur. Nú var talað um það fram og aftur,
hvort rétt væri að hauga honum inn svona, ef þurviðri
skyldi haldast. Menn urðu ekki sammála, eins og gengur;
sumir vildu taka inn, aðrir láta alt kyrt, og eftir þessu
urðu framkvæmdirnar.
Á einum bænum í Flatey datt húsfreyjunni það snjall-
ræði í hug, um það leyti sem menn fóru að hátta, að láta
vaka yfir þvottinum eitthvað fram eftir nóttunni. Þær
áttu að gera það, vinnukonan og dóttir hjónanna, stúlka
á sextánda ári.
Hitt fólkið háttaði og sofnaði. En stúlkurnar voru á
faralds fæti; þær gengu við og við út á hlaðið og gættu
hvað veðrinu liði.
Stormurinn gekk á með dálitlum hviðum, en kyrði
svo nálega alveg á milli. Himininn var kollheiður, en
éljahringurinn umhverfis jafnaði sig meir og meir og færð-
ist saman, þegar fram á nóttina leið. Yfir öllu hvíldi grátt
og drungalegt næturhúmið og dró á útsýnið fölvan kulda-
svip. Ekkert heyrðist nema stormþyturinn hryssingsleg-
ur með köflum og fjarlægt gjálpið í ölduhnyklunum, þeg-
ar þeir skullu í fangið á flughálum ísjökunum.
Stúlkurnar gengu enn þá einu sinni út og fóru nú að
skoða þvottinn í hjallinum sunnan við bæinn. Þær höfðu
hljótt um sig; nóttin lagðist á þær með dularfargi sínu;
það var einhver ónota geigur í þeim, sem flestir kannast
við, en gera sér þó ekki grein fyrir — geigur, sem oftast
nær grípur menn, þegar þeir eru úti við og steinþögul
rökkurglætan vefur sig um þá á alla vegu, meðan aðrir
eru í fasta svefni.
Alt í einu hrukku stúlkurnar við og horfðu lafhrædd-
ar í kringum sig. Þær höfðu áreiðanlega heyrt hljóð —
veikt liljóð að vísu og sennilega í nokkurri fjarlægð, en
eitthvað þó, sem ekki gat verið nein misheyrn eða ímyndun.
Nú heyrðu þær sama hljóðið aftur og nokkru skýrara
en fyrst. Smámsaman magnaðist þetta og virtist færast
nær. Það var ekki lengur einstakt hljóð, heldur mörg
hljóð ósamróma og öll á ruglingi, sumt eins og hvínandi