Skírnir - 01.12.1912, Page 38

326
Veiðiför.
gól, sumt eins og drynjandi öskur — alt saman tryllings-
leg voðahljóð, sem gengu í gegnum merg og bein, svo
þœr urðu máttvana af ótta.
En þær áttuðu sig fljótt. Svo margar bjarndýrasög-
urnar höfðu þær heyrt, bæði fyr og síðar, að þær máttu
svo sem kannast við önnur eins hljóð og þetta. Nú heyrðu
þær líka glögt, að óhljóðin komu utan af ísnum einhvers-
staðar í norðvestur af eyjunni. Það var auðvitað — þetta
voru bjarndýr og líklega mörg saman.
Þessi uppgötvun jók ekki huginn hjá stúlkunum. Vel
gat það verið, að bjarndýrin væru örskamt i burtu, og
hver vissi nema þau tækju upp á því að ganga upp á
land þar á eyjunni, og þá — — —.
Stúlkurnar þutu sem kólfi væri skotið heim á hlað
og rakleitt inn í baðstofu. Þar settust þær á rúmið sitt
og kúrðu sig hvor upp að annari, því þær þorðu ekki að
vekja fólkið. Þeim fanst á hverri stundu að þær mundu
heyra þrammið í snjónum utan við bæinn, og bráðum
rækju dýrin upp gól rétt fyrir utan baðstofugluggana.
En tíminn leið og ekkert heyrðist. Stúlkurnar fóru
að verða rólegri. Svo læddust þær á fætur og horfðu út
um gluggann. Ekkert sást nýstárlegt, nema að loftið var
nú alt orðið grátt og farið að hríða.
Þá hertu þær upp hugann og gengu fram í því skyni
að reyna til að ná inn þvottinum. Þær gægðust varlega
út um bæjardyrnar og hlustuðu. Ekkert hljóð, hvorki
þramm né annað. Svo dirfðust þær að fara út á hlaðið
og gengu hljóðlega suður fyrir. Móts við bæjarhornið
námu þær staðar. Þá barst úr fjarlægð að eyrum þeirra
einhver ómur; þær hlustuðu; þetta voru sömu hljóðin sem
áður, — bara lengra í burtu og miklu austar en í fyrstu.
Þær tóku i sig hug og dug og fóru að hjallinum. Svo
tóku þær þvottinn saman í snatri, roguðust með fult fang-
ið inn í bæjardyr og hlóðu honum þar á stóra kistu. Að
því búnu lokuðu þær bænum vandlega, gengu hljóðlega
inn og fóru að hátta og sofa. —