Fjölnir - 01.01.1844, Qupperneq 42

42
er ólík löngun Jjeirri, er guð hefur sknpað í oss til vatns,
brauðs og annarar fæðslu, er eigi verður heimtufrekari við
J)að, í>ó vjer seðjum hana daglega, því þessi bölvaða
fýsn er óseðjandi.
Af því, er nú var sagt, má skilja, hvernig á því
stendur, að bæði ungir menn, er áður hafa verið hófsamir,
og aðrir skynsamir menn, er hafa látið þessa bölvuðu
fýsn kvikna í brjósti sjer, leiðast æ lengra af rjettum vegi,
og vita ekki fyrri til, enn ofdrykkjan leggur jþá í gröfina.
3?ó er eigi sá skilningur orða vorra, að ofdrykkja verði
þeim öllum að bana, er fýsn þessi kviknar hjá, því
margir hafa þrek til að bæla hana niður og frelsa sig frá
þeim óttalegu afdrifum, er af henni leiða; en þó faðirinn
geti útrýmt hcnni, má vera að bún drepi börn hans og
afsprengi í þriðja og íjórða lið. “Orð yðar munu verða
áhrifamikil í dag” sagði maður nokkur við einn af erind-
rekum fjelags vors, í því hann ætlaði að fara að flytja ræðu
um þetta efni á mannfundi, “því vjer komum nú beinlínis
heim frá greptrun manns nokkurs, er sjálfur olli dauða
sínum með ofdrykkju. Hann var sonur smiðs eins, er
átti tvo sonu, og er þeir voru fimmtán vetra, tók faðir
þeirra þá sjer til aöstoðar við srníðar sínar. Hann var
vanur að súpa á brennivíni tvisvar eða þrisvar á dag;
synir hans gjörðu hið sama, og áður þeir væru fullra
nítján vetra, voru þeir orðnir drykkjurútar. Sá eldri bjarði
sona aumu og vanheilu lífi, þangað til hann hafði þrjá
um tvítugt; þá dó hann; sá yngri mun vart verða svo
gamall; hann er farinri þegar hver vill”. Faðirinn komst
hjá ógæfunni, en synir hans urðu henni að bráð. 5essi
fáu orð sýria glögglega, hvernig á stendur meir enn á
tíu þúsund liýlum í Bandaríkjunum. Faðirinn komst hjá
ógæfunni; liann hefur líklega eigi byrjað að drekka fyr
cnn hann var orðinn fullþroska, og hefur því haft meiri
krapt í sjer, til að standast eitur þetta; vera má, að
brennivínsdrykkja hafi ekki heldur veriö orðin algeng í