Fjölnir - 01.01.1844, Blaðsíða 78

78
Að rita 1)1 f. fl, eins og gjört er í Jiessari bók (í abl,
öltlugur, trubla), getur oss með engu nióti fundizt
rjettara, enn að rita bn f. fn, t. a. m. nabn, höbn,
stebna, sobna.
Miðstig einkunna (comparativi adjcctivorum) eru ýmist
bneigð eptir {>ví sem nú er títt, eða eptir fornri venju.
Á 10'5 stendur: og mætti fleiru hér við bæta (forðum
fleira), og á öðrum stað: þótt ekki befði f)eir neinn
annann tilgang æðri eður háleitari (forðum æðra,
háleitara); en á f)riðja staðnum: af hinum stærruni
kjörþíngum. Hluttekningarorð núlegs tima eru færð til
hinnar eldri myndar, {)ó stendur: yrði álit “enna úngu’’
framar málsmetand/ á .382", o. s. frv.
Orðinu hjerað er breytt í herað — likast til af
J)ví menn hyggja {)að dregið af orðinu her (forðum herr).
En fvrst er ekki full-vist að svo sje, {)ví meginhlutinn í
hcrr er ekki her, heldur heri (sem verður herj), og
þar af ætti að koma herjað (eins og herja), og rits-
hátturinn hjerað, sem finnst jafnvel í elztu og bezfu
liókum , viröist einnig benda til annars uppruna. Og {)ó
hjerað væri aldrei nema dregið af her, mundi f)að allt
að einu vera áhorfsmál, að ummynda f)að fyrir f)á sök;
{)esskonar breytirig getur haft í togi mikion fjölda annara
breytinga, sem ekki verður sjeð fyrir endann á í skjótu
bragði.
Jriðja pcrs. fleirt. í afleiðingarh. fiálegs tíma (3. pers.
plur. conjunct. impcrf.) er látin hafa i að niðurlagi viðast
hvar, en {)ó ekki alstaðar. jþess ber og aö gæta, að cf
{ressi persóna endar á i, þá verður fyrsta pers. íleirt.
beggja tíðanna (praes. ct imperf.) í afleiðingarh. að enda
á im, t. a. m. leitini, leitaðim, beiðini, beiddim;
semjim, semdim; unnim, yiiniin; liitim, lytim;
lítim, litim; fiiinim, fyndim; farim, færim; látim,
ljetim; herim, bærim; sjem (f. sjeim), værim; en
ekki hefðum, mættum, séum, o. s. frv.