Fjölnir - 01.01.1844, Side 84

84
eins gott og dtilhlýðilegnr; vcrkanir f. afleiðingar;
sinnugur og sinnugleikur; voga (f. f»ora e. dirf-
ast e. áræöa) og vogunarleikur (f. áhætta); ýtar-
lega (sem er allt annað enn ítarlega) og ýtrasti
(2‘24); æfa (2GU; á {ijóðversku ilben, á dönsku öve');
á ný f. að nýju (forBum: af nýju, á nýja Ieik);
gefa til kynna f. láta í Ijósi; óviðkomandi;
máske1; föðurland f.ættjörð, fósturjörð; stiptan;
meiníng; Iíða(7521) f.þola eða verða fyrir; augna-
mið; betla (7821); eðallyndur. málafærslumaður2
getur ekki heldur verið íslenzkt, nema ef að færa mál
væri íslcrizka, eins og að fIytja mál. Víða eru orða-
tiltækin dönsk, eða merking orðanna, fió orðin sjeu sjálf
íslenzk: að hafa von um eitthvað; að menn, er
með öllu (l20) og er samið var af mönnum, er vel
frekktu til (l22), f. fieir menn og fieim nrönnum;
allt fiað, er eg frannig átta eigi von á (214, sh.
14ls); frá er ficir voru me'ð í nefnd fieirri (46); að
einir og aðrir hlutir (528_2U); í allt (618) fyrir alls
e. samtals; að f)eir óskaði eigi að hafa f>ann
mann fyrir fulltrúa (1818); fjrrst og fremst; að
ekki nokkur einn leiguliði þar (f)ar nreð áherzlu, f.
f)ar í eyjunum) gjaldi svo mikið (.*Í313); á prent
útgengin (3511); fylgja í fótspor annarra (36 neðst)
f. feta í fótspor aririara ; “Islendínger” J)essi
byrjar með því (5210), f. « því; skoðað frá öllum
liliSum (5322—23), f. « allar hliðar; aö svariö gángi
Iionunr á móti (5528), þ. e. verði honum mótdrægt;
•) skc — eins og æfa — er komið úr þjóðversku í úönsku
og úr dönsku í íslenzku (iiben — 0ve — cefa, ge-schehen —
skje — skej; ske ber það líka með sjer, þegar gáð er að
breytingu þcss.
®) I*er optar við, að íslendingar draga orð af dönskum
talsháttum — eins og tilgjörð e. tilgerð af at gjöre sig til
af noget — og eru þau ekki íslenzk, nerna að nafninu til.