Fjölnir - 01.01.1844, Qupperneq 86

86
ætlaSur, ekki að láta sitt eptir liggja, og lesa frjettirnar
og setja á sig jiaö, sem j>ær segja, sem ckki getur verið
langrar stundar verk, sízt ef menn gerá sjer að reglu, aö
láta ekkert ár hjá liöa; j)ví sá , sem hefur lesið viðhurði
eins árs með eptirtekt, og fest j)á í minni sjer, hlýtur að
vera eitthvað geggjaður, eða frábrugðinn j)ví, sem manni
cr eðlilegt að vera, ef hann fýsir ekki að vita, hvað af
j)eim muni lciða, og j)á veitir honum Ijett að hafa athygli
við, j)egar hann fer að lesa frjettir næsta árs. 5að er
satt máltæki, eins og niörg önnur, að bliridur sje hóklaus
/
maður, og þó er það hvergi jafn-satt, og á Islandi, þar
sem svo lítið samblendi er á milli manna, bæði í laudinu
sjálfu og við aðrar þjóðir. I öðrum löndum, þar sem allt
öðruvísi er ástatt í þessu efni, j)ykir ekki frjettablöðum
ofaukið, heldur þykja þau með öllu nauðsynleg; og hvað
má þá segja um Island? Mundi sá maður ekki vera
kallaður hjcrvilla, sem hefði öll skilningarvit, en vissi j)ó
alls ekki af því, er fram færi í kringum hann? Og líkt
er að segja um einsfaka jijóö í samanburði við aðrar
þjóðir. Að minnsta kosti eru höfuðviðburðirnir í sögu
þjóðanna og mannkynsins svo mikilvægir, að hverjum
manni, er á þess kosti, er skylt að kynna sjer þá; en
j)ar að auki eru þeir svo nytsamlegir, að varla mun neinn
af þeim vera svo lagaöur, að ekki megi eitthvað, eða
jafnvel mart, af honum nema til menntunar og framfara
landi og lýðum. Jiví er miður, að svo er enn ástatt fyrir
landi voru — hvað sem seinna verður — að vjer fáum
ekki frjcttir úr öðrum Iöndum, nema svo sjaldan, og
verðum að hlíta því, er Skírnir hefur að bjóða einu sinui
á ári; en því meiri þörf er á, að hann sje vel af hendi
leystur.
Ef vjer snúum málinu til þessa Skírnis, þá er það
um hann að segja, að vjer höfum ekki betur vit á, enn
ágætlega sje frá honum gengið, bæði að efni og orðfæri.
Vcra kann að sönnu, að suinum þyki hanu heldur stuttur