Fjölnir - 01.01.1844, Blaðsíða 89
89
anlegra nú á dögum. í orrusta (t. a. m. I420) — {ió
þaö kunni að vera dregiö af orri — cr nú einfalt r, eins
ogí annari, annara og í niðurlagi orða. Á 42 er skrifað
vesæld, en vesaldóinur 423, og mun {>að vera rjettara,
ekki síður eptir uppruna enn framburði. Ef einkunnin,
sem þessi orð eru dregin af, væri sett samnn af ve’ og
sæll, {)á mundu fornmenn ekki hafa sagt veslu, veslum,
veslan, vesla, veslir, veslar, (hinn) vesli. Orð
þetta mun í upphafi vera húið til á sama hátt, og t. a. m.
stopall, sóttall (nú á dögum stopull o. s. frv.), og
vera dregið af meginsamstöfunni ves, sem hefur hreytzt
í ver í miðstiginu verri (eins og vesa í vera, vas í
var, es í er o. s. frv.), en kemur óbreytt í Ijós í sögn-
inni vesna, sem er mynduð eins og {>ag-na, kvik-na,
lif-na o. s. frv. (og er {)ví rangt að rita versna).
Fyrir misklið, sem vjer höfum vanizt, er haft mis-
kliður (4812, sb. 2618, 4014, 502), og er reyndar dáfallegt
orð; en vjer vitum ekki, nema misklíð sje vel notandi,
og {)ar á ofan kynni að koma sjer vel, að geta haft
m i s k I i ð u r í annari merkingu (Disharmonie). j)ó
mannsal (2521) megi vel til sanns vegar færa, er {)að
samt líklega misskrifað fyrir mansal, sem er haft þrysvar
á sama blaði. Hið forna orð elfr (í samsettum íljóta-
nöfnum) er látið hafa elfa í gjör. (Yan-tse-Kiang heítir
á vora túngu Blá-elfa, á 14. bls. í skýringargrein), en
{>ó elfi í þiggj. (144), elfar í eig. (142). En á {>essu
orði er um þrjár hneigingar að velja:
í eintölu
gjör. el fur el fi elfa
})ol., J)iggj. elfi elfi el fu
eig. elfar elfar elfu.
‘) ve í þessari merkingu er naumast íslcnzkt.