Gefn - 01.01.1873, Blaðsíða 35

35
þar er torveldara að geyma málið en þar sem þjóðin er af-
skekktari og lengra frá heimslífinu; og þar af leiðir, að
málin hafa smámsaman orðið óhrein og full af útlendum
orðurn, sem menn endilega þykjast þurfa að brúka, enda
þótt málin sjálf alls ekki vanti orð fyrir slíkar hugmyndir,
þó margir hlutir raunar sé til, sem varla eða ekki er unnt
að koma inn í málin á túngu sjálfrar þjóðariunar, svo sem
eru hermannaorð og margt annað. En að þessu frá reiknuðu
mætti rita miklu hreinna en gert er, og er slíkt óhreinlæti
einkum blaðamönnum að kenna og þessum hálfiærðu mönnum
sem eru allstaðar eins og óþefurinn, sem þykjast endilega
þurfa að vera »rithöfundar«, en vantar alla grundvallar-
þekkíugu og náttúru til að rita svo, að þjóðerni þjóðar
þeirra eflist og viðhaldist, því þetta er skylda hvers
rithöfundar.
Með þessu vildum vér alls ekki stínga enum íslendsku
blaðamönnum sneið, því þeir eru ekki komnir eins láng-t út
í þetta hið andlega volæði og enir útlendu b.laðamenn, Yér
ætlum ekki heldur að fara að telja nákvæmlega upp allt
það sem betur mætti og ætti að fara í þessu efni, en vér
viljum að eins minnast á einstöku tilfelli, sem oss detta nú
i hug. Hið fyrsta, sem finnandi er að blöðunum á íslandi,
eru enar óteljandi prentvillur og ritvillur, ránglega settar
kommur og að jafnaði óhönduglegt orðfæri yfir höfuð. I
blaði því er »Tíminn« heitir, kemur hvað eptir annað annað
eins og þetta: »Einn af enum beztu atvinnuvegum landsins,
er hákarla-afiinn« (6. marz 1872); »Með því vjer teljum
það, eitt af velferðarmálum íslands« (21. marz); »Með þessari
póstskipsferð, komu nú samtals ellefu lagaboð« (s. d.); »í
næstliðnum febrúarmánuði, andaðist Sigurður Eiríksson (s. d.)
o. s. ír. Allir ætti þó að geta séð, að í þessum setníngum
á engin komma að vera. Annars er málið á blaðinu ekki
sem verst, þó höfundaruir stundum rífi sig upp með
»hápóetiskan« lúðurhljóm og detti svo aptur ofauí »pakk-
hússmálið«. En það er einmitt vandinn, sem menn verða
3*