Fréttir frá Íslandi - 01.01.1879, Qupperneq 52

52
ÁRFERÐ OG ATVINNUVEGIR,
Norðurlandi en gjörði þar eigi skaða, svo að orð sje á gjöranda.
Um jólin voru frost mikil á Norðurlandi, stundum um 24° á R.,
en á Suðurlandi 12—15 stig. Milli jóla og nýárs voru ein-
lægir norðanstormar og hríðar, og rak þá inn hafþök af ís fyrir
öllu Norðurlandi. Á gamlárskveld gjörði blota lítinn, en gckk
upp í frost og hríð um nóttina, svo að hinar litlu snapir, er
voru á einstöku stöðum til, huldust alveg óvinnandi gaddbrynju,
sem engin skepna gat á unnið.
Skepnuhöld voru með bezta móti þetta ár, sem ráða
má af veðurblíðu þeirri, sem hvervetna var um land allt. Sauð-
ir höfðu sumstaðar eigi komið í hús svo teljandi væri hinn
fyrra vetur; um vorið gengu því allar skepnur alstaðar vel
undan, og lambadauði var lítill sem enginn um vorið. Um
sumarið mjólkaði kvílje heldur vel, en þó eigi svo vel sem
ef til vill mætti við búast, þar sem vorið og sumarið var svo
gott og blítt. En það var kennt hinum brennandi þurrkum, er
gengu um allt land og þurrkuðu sumstaðar svo haga, að nær
því varð vatnslaust með öllu. Um haustið skarst fje í góðu
meðallagi en eigi miklu betur, og var það og kennt þurrviðrun-
um. Heimtur urðu góðar víðast um haustið. Eptir veturinn
áður voru víðast til heyfyrningar allmiklar, og voru því hey
víðast mikil, og var því sett með flestu móti á vetur af sauð-
peningi í þeirri von, að öllu mundi reiða vel af sem áður. En
þegar svo var komið, að allur sauðpeningur var kominn á
gjöf og innistöðu í nóvemberbyrjun, og sumstaðar með vetur-
nóttum, og það hjelzt stöðugt fram eptir öllum vetri, þá fór
mönnum eigi að lítast á blikuna. Samt mun óvíða liafa verið
skorið fje af heyjum fyrir jól. Bráðasótt á sauðfje gjörði lítið
vart við sig þann vetur, enda ber sjaldan á henni, svo að tjón
mikið verði af, þegar miklar eru heyjagjafir og innistöður.
Grasvöxtur varð svo mikill bæði á túnum og engjum
þetta sumar, að um mörg ár hefir eigi slíkur verið. Tún urðu
víða tvíslegin að mestu, og voru því töður manna með lang-
mesta móti. Útengjar spruttu og ágætlega, nema sízt mýrar
þær, er þornuðu upp í hitunum og þurrkunum; en þar sem
voru forarflóar var hið bezta gras. Nýting á heyjum var hin
bezta til höfuðdags, og mátti svo segja, að hverju strái mætti