Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1886, Blaðsíða 163
163
um verkmanni í borgunum. En framar öllu er i kristn-
um löndum sjöundi dagurinn undanþeginn vinnu.
Sjöundi partur ársins, ekki alllítill tími æfinnar, mætti
verða helgaður nálega af hverjum einasta manni til
menntunar í þekkingu og siðprýði. Hvað kemur til, að
sunnudagurinn er ekki gjörður að áhrifameira menntun-
armeðali? Vafalaust á hann einkum að bera guðsþjón-
ustublæ, en guðræknin tengir sig við öll háleit efni mann-
legs hugar og grundvallar og styður allt nám. Guð er
í náttúrunni. Guð er í sögunni. Uppfræðslan, um verk
skaparans, sú fræðsla, sem sýnir hans alfullkomlegleika
í þeirra samhljóðan, nytsemi og tign; uppfræðsla í
sögu kirkjunnar, og veraldarinnar, sem sýnir guðs al-
góðu stjórn í allri rás viðburðanna og leiðir í ljós þá
siðalærdóma, sem lif manna er svo auðugt af; upp-
fræðsla um lífssögu mannvinanna, dýrðlinganna, allra,
sem ágætir eru orðnir fyrir guðrækni og dyggð, —
allar þessar fræðigreinir hverfa heim til trúarbragð-
anna, og eiga vel við sunnudaginn, og með þeim má
veita alþýðu manna hina yfirgripsmestu þekkingu.
Sunnudagurinn ætti ekki lengur að vera sá iðjuleysis
og gagnsleysisdagur, sem hann nú er öllum fjölda
manna. J>að mætti íklæða hann nýrri þýðingu og
nýjutn heilagleik. Hann mætti gefa þjóðsálinni nýja
lífshvöt. Eg hefi þannig sýnt, að tíma megi fá til
framfara, enda er það víst, að margir þeirra, sem bezt
hafa tekið sér fram í vorri borg, eru menn, sem eyða
mestum hluta dagsins við skrifborðið eða á skrifstofum,
eður við önnur störf, sem lítið styðja til að lypta flug-
vængjum andans. Eptir því sem félaginu fleygir fram,
verkvélar aukast og önnur hjálparmeðöl, sem þekking
og manngæzka margfaldar, megum vér vænta þess, að
æ meiri tími verði unninn í hendur oss frá líkamlegu
striti og helgaður störfum andans og félagsins.
11*