Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1886, Blaðsíða 182
182
meðan það sjálft eða jarðvegur sá, sem það hefir vaxið
á, er árannsakaður.
jþað er því ekki auðvelt að segja, hvað hæfilegt
sé að gefa mikið af salti á hverjum og einum stað.
Á meðan vér vitum ekki samsetningu fóðursins, verð-
ur að fara eptir líkum, en þeim er ærið valt að
treysta.
þ>ar sem sjór flæðir í stórflóðum yfir engjar, eru
fóðurjurtirnar taldar kraptmiklar oghollar; og mun því
ekki þurfa að gefa salt með því fóðri. Sama er að
segja um þær skepnur, sem ganga í fjörum, að ekki
þarf að salta það fóður, sem þeim er gefið. far sem
lönd liggja svo nærri sjó, að iðulega leggi á þau guf-
ur og þokur frá sjónum, mun lítið eða ekkert salt
þurfa með fóðrinu. Þegar lengra dregur upp í land,
er líklegt, að víðast hvar eða alstaðar væri betra að
gefa salt með fóðrinu, einkum þar sem engar sjávar-
gufur ná til. Margir af oss höfum víst séð kvikfénað
vera mjög sólginn í salt, og það um hásumar. f>etta
virðist benda á það, að jurtirnar séu svo fátækar af
salti, að skepnurnar fái ekki nóg af því. En það er
eðlishvöt allra dýra, að sækjast eptir því, sem líkam-
ann vantar; ef þau eru soltin, vilja þau fá næringu.
Yanti nú einhver efni, sem líkaminn þarfnast, til lengd-
ar í fæðuna, þá sækjast skepnurnar eptir því fóðri,
sem hefir þessi efni, og fái þær það, eta þær það með
græðgi. Ekki er þetta sarnt sá mælikvarði, sem fara
megi algjörlega eptir. f>ó er liklegt, að það megi um
saltið, því víða er siður, að láta saltstykki liggja fyrir
skepnum, svo þær geti sleikt þau eptir lyst, og hefir það
gefizt vel. En hafi skepnurnar helzt til lítið af salti á
sumrin, þegar þær geta valið eptir eigin vild, og tínt
úr þær jurtir, sem hafa mest af salti, þá má nærri
geta, hvort saltið vantar ekki á veturna, þegar allt
verður að eta eins og það kemur fyrir. Á veturna