Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1886, Blaðsíða 187
187
sumrinu eins og hæfilegt er í innistöðu, en bæta svo
salti í gjöfina þegar beitt er, svo ekki sé gefinn nema
partur gjafar.
Oskandi væri, að menn færu almennt að veita
kvikfjárræktinni meiri eptirtekt, en hingað til hefir
átt sér stað. pví af engu höfum vér vissari arð, en
af henni, sé hún rétt stunduð. Menn gjöra sér almennt
ekki hugmynd um, hvað mikið ólag er á kvikfjárrækt-
inni og hversu arðberandi hún gæti orðið, ef vel væri
á haldið. J>ví ætti hver og einn að reyna sjálfur að
ráða bót á þessu, og leita sér upplýsingar hjá þeim,
sem lengra eru komnir á veg. Eins er með saltið;
menn ættu að brúka það með nákvæmri eptirtekt, svo
reynslan geti sýnt, hvað hæfilegt sé að gefa mikið af
því á hverjum og einum stað. Margir hafa saltað
fóður handa skepnum, og hafa sumir lofað það mjög,
en aðrir lastað mikið. Menn hafa því almennt ekki
vitað, hvort saltið hefði nokkrar verkanir, eða þá, hvort
þær væru góðar eða illar. En auðvitað er, að þeir,
sem hafa lofað saltið, hafa hitt nálægt því rétta. ]?eir,
sem hafa lastað saltið, hafa optast annaðtveggja sett
óbráðið salt í vel þurrt hey, svo saltið hefir ekki
runnið, og hrunið úr heyinu að vetrinum og því ekki
komið að notum; eða þá, að þeir hafa saltað of mikið.
Nokkur dæmi eru til þess, að menn hafa borið
saman mjög illa þurrt hey, og sett svo '/2 tunnu af
salti í kýrfóðrið, eða jafnvel nokkuð þar yfir. Hefir
svo komið soðhiti í heyið og saltið allt bráðnað. En
að gefa svona mikið salt, eyðir heyi og salti að óþörfu,
og mjög hætt við, að það spilli einnig heilsu
skepnanna.
Við ritgjörð þessa hefi eg haft ýmsar bækur mér til stuðn-
ings. Einkum vil eg nefna: