Eimreiðin - 01.07.1899, Qupperneq 91

211
fremur tregt, en þó þótti mönnum sem hér væri hið mesta furðu-
verk unnið; en gleðin varð skammvinn, því að næsta morgun
var síminn bilaður og gat engin skeyti borið.
Þeir bræður voru nú orðnir félausir, en þó gáfust þeir ekki
upp. Næsta ár var myndað hlutafélag, en tregir voru menn til
að leggja fé sitt í annað eins glæfrafyrirtæki og þetta virtist vera;
þá hugkvæmdist einhverjum að treysta mætti simann með því að
vefja hann allan járnvír; þetta dugði, nýr sími var lagður og 13.
nóv. 1851 voru fyrstu skeyti send eftir honum; sá sími er óskemd-
ur enn í dag.
Nú þótti mönnum horfast vænlegar á um símalagningu yfir
Atlanzhaf. 1855 var stofnað félag í þeim tilgangi og voru í því
bæði enskir menn og amerískir. Alt var undirbúið svo vel sem
auðið var, nákvæmar mælingar voru gjörðar viðvíkjandi dýpt hafs-
ins, straumum og fleiru, og frægustu náttúrufræðingar þeirra tíma
voru hafðir með í ráðum. Síminn skyldi liggja frá Irlandi til Ný-
fundnalands, en það eru um 400 mílur vegar; hann var úr kopar
og vafið utan um hann gúttaperka, hampi og margþættum járnvír
og ekkert til sparað; þó var sá galli á, að margar verksmiðjur
höfðu unnið að honum, en ekki allar leyst verk sitt jafnvel af
hendi. Síminn var 4100 kílómetra að lengd og hver kílómetri
hans vó 1264 pund. Það var ekki til nema eitt einasta skip, sem
hefði getað borið öll þau ósköp, og það var Austri hinn mikli
(Great Eastern), en hann var þá nýsmíðaður og óreyndur að kalla,
og þótti því ekki ráðlegt að senda hann i þennan leiðangur. Tóku
menn þá það ráð, að skifta símanum milli tveggja stórra herskipa
og skyldi annað leggja fyrst sinn helming, en hitt taka við, þar
sem það hætti. Þau lögðu af stað frá Irlandi 5. ág. 1857. Síminn
var látinn renna á hjóli út af borðstokknum og menn reyndu að
haga ferð skipsins þannig, að hann rynni altaf jafnhart, en á þvi
vildu verða misbrestir; sama daginn, sem lagt var af stað, slitnaði
síminn og menn urðu að byrja á nýjan leik; þá gekk alt vel í
fyrstu, en er skipin voru komin 70 mílur til hafs, greip undir-
straumur símann og þá slitnaði hann, af því að skipverjar gátu
ekki seinkað rás skipsins svo fljótt, sem þurft hefði.
Næsta ár byrjuðu menn á nýjan leik með sömu skipum;
ýmsar umbætur höfðu verið gjörðar bæði á símanum og vindu
þeirri, sem hann rann á út af borðstokknum. I þetta sinn mættust
skipin á miðju Atlanzhafi, tengdu endana saman þar og hélt svo
14*