Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1976, Qupperneq 62

62
FINNBOGI GUÐMUNDSSON
orðið nokkuð yfir 1000 bindi í ýmsum vísindagreinum, bæði á ís-
lenzku og dönsku. Hann lagði út Grönlands Hist. Alindesmærker og
doktorsrit Jón Þorkelssonar yngri um skáldskapinn á Islandi, og
gerði hann það á einni vorvertíð í landlegum milli sjóróðra, þegar
þeir gerðu ekkert nema voru við spil.“
Sú mynd, sem Sighvatur Grímsson Borgfirðingur bregður hér upp
aí' sér við ritstörfin, hlýtur að lifa með þjóðinni, meðan hún virð-
ir og metur verk þeirra manna, er fleytt hafa fram bókmenningu
hennar oft við hinar örðugustu aðstæður. Þessir menn gátu ekki
vænzt né heldur væntu þess, að mikið yrði prentað eftir þá um þeirra
daga, en þeir létu það sig engu skipta, heldur héldu ótrauðir áfram
að skrifa og bjuggu þannig í hendur síðari tíma mönnum, er uppi
voru á hentugri tíma að þessu leyti.
Þeir tveir menn, sem hér hefur verið getið, Gísli Konráðsson og
Sighvatur Grímsson Borgfirðingur, höfðu að því er virðist enga sér-
staka löngun til þess að koma verkum sínum á prent. Rímur Gísla
og Hannesar Bjarnasonar af Andra jalli voru prentaðar 1834 og
Stjórnaróður Gísla, er hann kvað 1853, kom út á Akureyri 1858, og
er þá víst upptalið það, er á þrykk gekk að honum lifanda.
Örlitlu meira var prentað eftir Sighvat um daga hans, og vill svo
til, að eitt hið fyrsta, Sagan af Natani Ketilssyni, var prentuð 1892,
sama ár og lýkur sjálfsævisöguágripi því, er ég las úr hér áðan.
Metnaður þeirra vinanna var fremur að keppa við hinar prentuðu
bækur en veita verkum sínum í þann farveg.
Fyrir tveimur árum voru birt í Andvara nokkur bréf Hallgríms
Jónssonar djákna til Finns Magnússonar prófessors frá árunum 1822
—1836. Tilefni bréfaskipta þeirra var, að Hallgrímur beindi til Finns
Annálasamtíningi frá íslands byggingu til 1795 og síðar m. a. rit-
höfundatali, er hann tók saman um íslenzk skáld og rithöfunda, og
er Hallgrími greinilega talsvert í mun, að þessi verk verði prentuð
á vegum Bókmenntafélagsins. Ég les hér að gamni upphaf bréfs
Hallgríms til Finns 21. október 1822, þar sem hann segir svo:
„Yðar mér harla kærkomna bréf til mín af 25. maí þ. á. dirfir
mig á ný að mæða yður með lestri þessara fáu og mögru lína, og
er þá fyrst að minnast þess, sem fyrri skyldi orðið hafa, nefnilega
hvað áhrærir Annála mína, og segi ég þá hérmeð velkomna, hvort
heldur yður sjálfum eður Bókmenntafélaginu, til þeirra nota, er þeir
kynnu álítast hæfir til, og miklu stærri ánægja væri mér í að vita þá
geta orðið publico þarfari á einhvern hátt heldur en skeð gæti, ef