Skinfaxi - 01.12.1935, Blaðsíða 40

120
SKINFAXI
— Kannske hann liafi gengið upp að hlöðunni?
hugsaði eg og hljóp þangað. .Tú, alveg rétt. Þarna
sat gamli, útþrælkaði sveitabóndinn undir vesturgafli
þessarar dýrmætu hlöðu, sem liafði kostað hann
margra ára sparnað og erfiði; þarna sal hann gagn-
drepa, i hættu skyrtunni sinni, og svipur hans, sem
liafði verið svo harður og ákveðinn þenna dag, var
nú hljúgur og ópersónulegur, og það hrundu stór
tár jafnl og þétt af augum hans, og runnu saman
við regn dagsins. í taumlausri angist grét hann yfir
sínum nýjustu vonbrigðum, sínum nýjasta ósigri, og
þó liafði líf lians verið eilíf vonbrigði, endalausir
ósigrar, takmarkalaus fordæming og útskúfun og
þrotlaus kvöl. En er þá ekkert lietra til? — —
E1da r.
(Höfundur kvæðisins er 15 ára gamall).
Þaö er haust og húm yfir lönduin
og harmur i liverri sál,
og bárurnar kveða kvæöi
um kvikandi töfrabál.
Nú horfi ég einn í eldinn —
örlagadjúpið hlær.
Nú lyftast löndin úr luifi
og lífsjirá i brjósti siær.
Það er haust og húm yfir löndum
og liellculdi nístir blóm.
É(t uni við eldinn bjarta,
þó öldin sé myrk og tóm.
Ég veil eigi hvers ég kvíði,
né hvar ég staddur er.
Ég heyrði siðasta sönginn,
frá snmri — það bjargar mér.