Skinfaxi - 01.12.1935, Blaðsíða 41

SKINFAXI
121
Það er haust og húm yfir löndum
og heyrnin er orðin sljó.
Nú heyri ég aðeins óminn
frá æskunni — það er nóg.
Ég reyni að renna á ldjóðið,
ég reika um ókunn lönd.
í sál minni ríkir sumar,
en sorli á aðra liönd.
Það er haust og húm yfir löndum
og héla í grænni rót.
Nú fljúga syngjandi svanir
sævarins ólgu mót.
Við megnm ei missa kjarkinn,
því mátturinn skapar trú.
Ég uni vð etdsins birtu
og ómandi lífsins bú.
Það er haust og húm yfir löndum
en heiðríkja bak við ský.
Og dreymandi stendnr storðin
við stormanna átök ný.
Nú fölna fegurstu blöðin —
foldin er dauða hljóð.
Og björkin gráleita grætur;
af greinunum drýpur blóð.
Það er haust og húm yfir löndum
en helkalt um byggð og fjörð
en eldurinn lýsir leiðir.
um lifsandans fjalla skörð.
Nú væri mér andans óður
einkar hagsæll og kær.
Sjá, löndin lyftast úr hafi
og lifsþrá i brjósti slær.
Ó s k ar Þ ó r ð a r s o n,
Haga i Skorradal.