Skinfaxi - 01.12.1935, Blaðsíða 12

92
SKINFAXI
Því byggja oft ættlerar frægustu feðra
in fallandi vé.
Það leiðir af annarra loftunga að vera,
en lítið og ekkert úr sínum lilut gera.
Það lækkar. Menn hefjast við bitt,
að horfast í augu við liátignir allar
og Iiagræða uin sitt.
Að skreyta sig glingri frá erlendum álfum
er örvasans fávit, en týna sér hálfum.
Því tap er Iiverl góðyrði gleymt.
En manndáð sú hagsælir heimili og nágrennd,
sem Imoss sín fékk geymd.“
Með þessa heilnæmu kenning í huga, að menn vaxi
af því andlega, að varðveita og ávaxta erfðagull siít
og gersemar, er það engin tímaeyðsla, að rifja upp
fyrir sér stulllega í liverju vorar íslenzku erfðir eru
einkum fólgnar; ekki til þess, að vér fyllumst broka,
beldur til bins, ef verða mætti, að áuka oss skilning
á arfleifð vorri og lieilbrigðan metnað vorn. Oss ís-
lendingum befir löngum orðið tíðrætt um smæð ætt-
lands vors, um mannfæð ])ess og fálækt. Að slá á
þann strenginn er fjarri mér að þessu sinni. Hitt er
mér hugstæðast, að minna yður á, að vér íslending-
ar erum stórauðug þjóð, miklu ríkari en margir vor
á fneðal gera sér fulla grein fyrir. Vér emm hlut-
bafar í margþætlum og glæsilegum menningararfi.
Þau verðbréf vor standa i gulls gildi, hvað sem líð-
ur sveiflunum á stormasömum lieimsmarkaðinum.
Vér eigum sígildar (klassiskar) fornbókmenntir,
jafn snilldarlegar að efnismeðferð, málfærí og mann-
lýsingum. Sannur aðalsbragur er þar tíðum á frá-
sögniuni, tíguleiki í efnisvali og framsetningu. Hið
litilmótlega og sauruga er þar ekki leilt tíl hásætis,