Skinfaxi - 01.12.1935, Blaðsíða 38

118
SKINFAXI
Þar dró liann fyrir sólu. Og nokkrum minútum
síðar fóru fyrstu droparnir að gera vart við sig.
— Hann er að koma á! Hann er að koma á! hrópaði
Kristín gamla með skelfingu í röddinni. Og augna-
hvarmarnir voru ekki lengur kipraðir af eldhúsreykn-
um, heldur uppglenntir og starandi. Hún hamaðist
ennþá meira, stóð enn gleiðara, kreppti hendurnar
fastara um hrífuna og heit á jaxlinn. En Halldór skaut
fram kröftugu biótsyrði. Eg liafði aidrei Iieyrl neitt
þvílikt frá hans munni áður.
Þetla voru varnir öreiganna í liinu tilhliðrunarlausa
stríði við óvæg náttúruöflin. —
En nú dembdist skúrin yfir. Fyrst hæglátir og strjál-
ir dropar, en síðan samfelld skvetta. Það var eins
og hellt væri úr skjólum yfir okkur í sífellu.
— Hætlið að taka saman og flýtið ykkur inn, kall-
aði Ilalldór. Málrómurinn var eins og lijá þeim, sem
gefa upp alla von og leggja árar i hát.
Eg lét ekki segja mér þetla tvisvar, fleygði frá mér
hril'unni og hentist heim að hænum. Kristín gamla
kom tifandi á eftir; öðru hvoru leit hún við og taut-
aði þessi innihaldsríku orð: — Og allt lieyið var þurrt,
allt lieyið var þurrt.
Þegar hún kom inn, lífgaði liún eldinn með kunn-
áttusamlegum handatiltektum, og setti kaffiketilinn
á hlóðirnar. Svo settist hún fyrir framan glóðina, stakk
höndunum undir strigasvuntuna og varð fjarræn og
ömurleg á svipinn, áþekkust litlu og svöngu harni,
sem er að hugsa um draum sinn úr heimi lystisemd-
anna frá nóttinni, sem leið.
Og í hjákátlegri, barnalegri einfeldni söng hún þetta
fagra ljóð, sem átti svo vel heima við þurrk dagsins
og rigningu, og strið öreiganna. Hún söng það lágt
og með skrykkjóttum tónum, og reri: