Tímarit kaupfjelaganna - 01.01.1897, Qupperneq 98

92
og eignist þilsMp. En aðalagnúinn á þvl blasir þá undir eins
við, og hann er sá, að einmitt þessir menn geta í fljótu bragði
svo sáralitið lagt í slík fyrirtæki. Það þykja og, að sögn kunn-
ugra manna, býsna mikil vandkvæði á að þilskipaútgjörð þeirra,
sem að eins eiga eitt skip eða part úr skipi, borgi sig. Þeim
verði öll útgjörðin svo dýr og þeir megi illa við skakkaföllun-
um. Útgjörðarmenu kvarta yfir dýrum og ekki meira en svo
trúum hásetum, og hafa þeir við þvi ýms uppörfandi meðul.
A hinu bóginn kvarta hásetarnir yfir ljelegri aðbúð á skipun-
um, ÍIIjl tilbúnum mat, ónógu rúmi o. s. frv. Loks fer það orð
af mörgum þeirra, að þó þeir hafi ríflegt kaup og hlunnindi og
þyki dýrir, þá komi þeir samt furðufátækir heim til sín. Allt
þetta bendir á, að ráðdeildin sje minni en búast mætti við og
að hagsmunir útgjörðarmanna og háseta sjeu ekki nógu sam-
ferða. Ollum, sem jeg hef talað við um þetta efni, hefurborið
saman um, að þilskipaútgjörð borgaði sig bezt fyrir kaupmenn.
Þeim verði útgjörðarkostnaðurinn að öllu leyti ljettari, svo sem
vörukaup og þess konar, þeim sje fiskverkunin auðveldari, svo
í góðu lagi fari, og þeim verði meira úr fiskinum á markaði.
Ekki má gleyma því, hver agnúi er á því fyrir fjelitla
menn einn og einn eða örfáa saman að taka lán. Þó þingið
vilji mikið til vinna að hjálpa sjávarútveginum, þá getur það
þó ekki lánað fje án góðra trygginga. En góðar tryggiugar
eiga þessir menn hver fyrir sig óhægt með og jafnvel ómögu-
legt. _ .
Ishúsin ættu ekki að vaxa möunum í augum út af fyrir
sig; því að ekki þarf nema lítilfjörleg samtök til að koma þeim
upp og það af fjelitlum mönnum. En þau eru samt óþægilegur
ábætir fyrir þá, sem eru með veikum burðum að eignast þil-
skip eða koma sjer upp bátaútveg.
Þá er margt athugavert við fiskverkunina og er hún þó,
eins og allir vita, svo einkaráríðandi. Það er alkuuua uin allar
þær vörur, sem vjer íslendingar framleiðum hver lieima í sínu
koti, að þær hafa orðið oss til lítils sóma. Elestuin hættir við
að metast við náungann um að hafa ekki meira fyrir sinni
vöru en hann, úr því hann fær ekki meira fyrir hana, og er
það ekkert undarlegt. Niðurstaðan verður þvi optast sú, að
vandvirkni þeirra fáu, sem ekki hafa lundarlag til að láta lje-
lega vöru frá sjer fara, ber þeim lítinn eða engan árangur.