Andvari - 01.10.1962, Blaðsíða 57

ANDVARI
BRÉF VERÐANDI-MANNA TIL HANNESAR HAFSTEINS
295
bavíánum, scm að einhverju leyti getur
reiknazt með lítteratúr.
Þú spyr mig um Jónassons-hjónin.
Þetta útlíðandi ár hefur verið þeim frem-
ur örðugt. Félaginu, sem hann var fram-
kvæmdarstjóri fyrir, gekk illa, er nú gjald-
þrota. Hann missti þar aleigu sína að
undanteknu því sem hann á í Lögbergi.
í fyrravetur hætti hann að starfa fyrir
félagið og hcfur verið atvinnulítill síðan,
nema hvað hann hefur fengizt dálítið við
landsölu fyrir auðmannafélag eitt. Jeg
held naumast að hann ætli sjer það til
frambúðar. Honum eru í raun og veru
flestir vegir færir, því að hann er óvenju-
lega habil maður. En sem stendur er fjár-
hagur hans þröngur, þó að ekki beri á
því að ytra áliti. Mrs. Jónasson hefur legið
allþungt síðustu viku í mislingum, en
er nú í apturbata. Það þarf naumast að
segja þjer frá því, að hún er eitthvert
hið mesta gull af konu, sem jeg hef þekkt,
en jeg get samt ekki stillt mig um það, úr
því jeg minnist á hana.1)
Svo er nú jeg sjálfur. Mjer líður vel,
betur en nokkru sinni áður á æfinni, að
mjer finnst. Jeg á undur-elskulega konu,
sem trúir á mig, og tvö skemmtileg börn:
Mathilde, 214 ára, og Sigurð, 11 mánaða;
það er því ekki fjarri um þá nafnana
okkar.2) Mjer hefur safnazt ekki svo lítið
af bókum, og heimilið er fremur laglegt,
og þó að það sje ekki ríkmannlegt, þá
standa í því nokkrir peningar. Skulda-
basl er jeg ekki laus við, en jeg vinn mjer
inn töluverða peninga, 70 dollara fasta á
mánuði, og vona að það fari heldur hækk-
andi en hitt, því að Lögberg er að græða
þó hægt fari. Llvað fjárhaginn snertir, er
1) í Ijóðabók Einars er kvæði til frú Rann-
veigar Jónasson, sent henni á jólum 1891.
2) Hannes Hafstein á líka son sem heitir
Sigurður.
jeg ekkert hræddur um framtíð mína hjer,
cf jeg endist til að lifa í þessari útlegð —
því að þetta er ekkert annað en útlegð,
fátæktarinnar útlegð frá ættjörðinni —
og jeg held heilsunni.
Jeg vona þú fáir kvæðin með þessum
pósti. Þar á móti kom jeg ekki inn í þetta
blað svarinu til Hkr.. út af skömmunum
um þig. Jeg sting því inn í næsta blað.
Þú munt hafa sjeð, að jeg eigna Eiríki
Magnússyni þá grein. Jeg er viss um, að
mjer hefur ekki skjátlast þar, enda hefur
Kringlan ekki þorað að bera á móti því.
Hvernig stendur á, að kirkjuvrövlið
þrífst svona hjer í Ameríku? spyr þú. Það
þyrfti sjálfsagt heila bók til að svara því.
Engilsaxneski racinn er religiös. Svo er
fríkirkjan með hennar sífelldu óró og
stríði. Allmikið af allrabeztu hæfileikun-
um hjer í landinu er í kirkjunnar þjón-
ustu. Svo draga allir óenskir innfluttir
þjóðflokkar undantekningarlaust dám af
þeim flokknum, sem er sterkastur, fólks-
flestur, auðugastur. Eptir því sem jeg hef
getað skilið, eru þetta aðalorsakirnar. En
það væri, sem sagt, langt mál að gera grein
fyrir þeim.
Mjer er dálítil forvitni á að vita, hvort
nokkuð verður úr 1000 króna verðlaun-
unum fyrir leikritið. Ef það skyldi verða,
hálflangar mig til að verða með. Það er
að segja, ef þú ert ekki í farvatninu. Viltu
nú ekki sýna mjer það vinarbragð, að
lofa mjer að vita, hvort þú ætlar að taka
þátt í því kapphlaupi. Jeg skal ekki geta
um það við aðra. Ef þú reynir, reyni jeg
ekki; jeg hefi þá enga trú á, að það sje
til neins fyrir mig. En ef þú skyldir alls
ekki reflektjera upp á það, og nokkuð
verði úr tilboðinu á annað borð, þá bálf-
langar mig. Þó get jeg enn alveg ekkert
um það sagt, hvort mjer muni verða mögu-
legt að koma því við. Annríki mitt er
svo botnlaust. Jeg veit jeg þarf ekki að