Andvari - 01.10.1962, Qupperneq 70

308
STEFÁN VAGNSSON
ANDVARI
tjóninu urðu, og var það þó all tilfinnan-
legt fyrir surna. Til dæmis fórust 8 hross
frá Víðivöllum og heyrt hef ég nefndan
bónda, Svein á Minni-Okrum, bláfátæk-
an, sem átti 5 hross á fjalli það sumar, og
fórust þau öll í skálinni.
Eins og nærri má geta voru Skagfirð-
ingar síður en svo ánægðir með þessi
dómsúrslit. Kenndu það mest síra Arn-
ljóti og lögðu á hann þungan hug fyrir
að hafa varið svo illt mál, því til
voru þeir, sem álitu að Magnús hefði
viljandi drepið hrossin og gengið til þess
illmennska ein. Töldu þeir það rnikinn
ábyrgðarhlut af manni í hans stöðu, að
beita sér svo hatramlega fyrir sýknun
Magnúsar, því eftir undirdómnum fannst
þeim, sem um sýknun væri að ræða fyrir
slíkt vélráðaverk. Það sögðu mér gamlir
menn í Blönduhlíðinni •— og virtist sem
þcir tryðu því fullkomlega, — að aldrei
hcfði síra Arnljótur unnið neitt mál eftir
þetta, og hestur sá, er hann teymdi í
skálina — og átti mikinn þátt í sigri
hans í málinu —, hefði stuttu síðar dottið
mcð prest á sléttum bökkum frarn með
Hörgá og fótbrotnað og hefði orðið að
deyða hann þar. Ekki hef ég getað aflað
mér neinna sanninda á þessum munn-
mælurn, og má vel vera að þau styðjist
við eitthvað. Slíkt gat alltaf komið fyrir
með hestinn og eins líklegt að prestur,
sem þá var kominn um fimmtugt, hafi
verið farinn að letjast að eiga í mála-
ferlum, en þctta sýnir ljóslega, að heitt
hefir Skagfirðingum verið undir niðri
út af þessu máli, og jafnframt á hvern
hátt þjóðsögur myndast stundum.
Nú er aftur til að taka um úrslit máls-
ins. Hinir sakfelldu, allir þrír, og í annan
stað háyfirvaldið í Norðuramtinu áfrýj-
uðu sökinni fyrir yfirrétt og var það tekið
fyrir 4. desember sama ár, en vísað heim
með yfirréttardómi 18. s. mánaðar eink-
um sakir þess „að nálega öll réttarskjölin,
sem fram höfðu verið lögð í héraðsrétt-
inum og einnig dómstefnuna sjálfa skorti
lögboðið og vanalegt vottorð um, að þau
hefðu verið framlögð til bókar", segir um
þetta í annál 19. aldar.
Sjálfsagt hafa þessir formgallar verið
lagfærðir og málið enn sent suður, því
árið eftir, þ. 15. júlí, er kveðinn upp dóm-
ur yfirdómsins í hrossadrápsmálinu og
féll hann á þcssa leið:
„Hinir ákærðu Jónas Sigurðsson og
Jónas Jónasson, eiga fyrir sóknarans
ákæru í þessu rnáli sýknir að vera.
Ákærði Magnús Magnússon á að borga
100 rd. í sekt til landssjóðsins og þar að
auki skaðabætur til réttra eigenda hinna
horföllnu hrossa 397 ríkisdali, svo borgar
hann þann af málinu löglega leiðandi
kostnað þar á meðal laun til sóknara og
svaramanna við 'landsyfirréttinn, mála-
flutningsmanna Jóns Guðmundssonar og
Páls Melsteðs 8 rd. til hvors um sig, að
tveim þriðjungum, en einn þriðjungur
þessa kostnaðar og þar á meðal laun til
svaramanns Jónasar Sigurðssonar og
Jónas Jónassonar í héraði, Jóni Olafs-
syni í Spónsgerði 6 ríkisdali, borgist úr
opinberum sjóði. ídæmd útgjöld ber að
greiða innan 8 vikna frá dóms þessa lög-
legri birtingu undir aðför að lögum“.
Þannig urðu þá úrslit þessa máls og
má segja, að yfirdómurinn hafi komizt
að harla ólíkri niðurstöðu við það, sem
varð í undirrétti. Sekt Magnúsar er aukin
úr 20 dölum í 100 og auk þess 397 dalir
í skaðabætur, eða rúmlega 15 dalir á
hross að meðaltali, sem undirdómurinn
minnist ekki á, og allur málskostnaður að
tveimur þriðju hlutum.
Bú Magnúsar var selt til lúkningar
þessu, en litlar urðu bæturnar til Blönd-
hlíðinga og það svo, að engu nam hvorki
til né frá og má nærri geta, að ekki hafi
þeir blíðkazt við það, þó þeim þætti yfir-
dómurinn stórum betri en hinn.