Andvari - 01.10.1962, Síða 83

ANDVAKI
IIÓMER OG 1IÓMERSÞÝÐINGAR
321
ljós að þeir eru gengnir til þings og lætur
Sveinbjörn þá þar leggja ræður við lands-
lýðinn, án þess að frumtextinn gefi til-
efni til þess.“
Hér vildi ég gera eftirfarandi athuga-
semd: Ekki raskast hugsun frumtextans,
þó að Sveinbjörn hagi setningaskipan
öðruvísi. Lesandinn setur ósjálfrátt
„skutla skafna / skálar dýrar", sem 225.
v. cndar á, í samband við gestina, sem
von er á í upphafi 226. v. í rauninni
vantar hér aðeins tvípunkt í lok 225. v.
— Þessi orð í 226. v.: „þeirs föður minn
opt / finna komu“, eru auðsjáanlega
þýðing á þessum orðum frumtcxtans,
Od. XV. 467:
ot [xed Jtarép’ ápcpejtévovTO.
Skýrendur líta svo á, að hér sé átt viS
öldunga, oí yéQovtec, sem voru konungi
til ráSuneytis og réSu ráSum sínum meS
honum viS sameiginlegar máltíSir. Hin
fyrrgreindu orS þýSa því í rauninni: „sem
venjulega störfuSu meS föSur mínum (eSa:
í návist föSur míns).“ — SíSari hluti vís-
unnar:
„en þá voru þeir
til þings gengnir
ok viS landslýS
lögSu ræSur",
samsvarar hins vegar 468. IjóSl.:
oí pev áp’ e? flröxov .tpóuoi.ov, ötjiioió te
cprjpiLV.
1 Iér mun eg tfJncov tákna „á fund í
öldungaráSinu “, en ðijpoió te cpfjpiv „á
þjóSfund", þ. e. a. s. áyopr), sem fór í kjöl-
far öldungaráSsfundar, (sbr. líka Cunliffe,
sem viS orSiS cpfjpiig, f) (cpr)jxí) tilfærir
merkingarnar: 1. ræSa; 2. frægð, orSstír;
3. staður, sem ræðzt er við á (— áyopij
(3)): §c •ðcöxov npópokov ðijftoió te cprjpiv,
Od. XV. 468. — Einnig mætti í þessu
sambandi benda á Od. II. 26:
otÍTE Jtod’ f)[i£Tépri áyopþ yéveT’ otÍTE
Hócoxog,
sem Sveinbjörn þýðir svo í lausu máli:
„Hvorki höfum vér þing átt né samkomu.”
— Iljá Rómverjum samsvaraði contio
áyopij, þ. e. þjóðfundi, en consessus sam-
svaraði rlócoxoc, öldungaráðsfundi, sem
einnig nefndist þooinj á grísku.
Wilster þýðir þenna stað, Od. XV.
466—468: „Dér i den forreste Stue hun
fandt baade Bægre og Borde: Gæster
man vcnted, som plejed at sysle dér om
min Fader; Nu var de gaaet til Raads-
möde bort og til Folkeforsamling".
Og, eins og sjá má, er skilningur þeirra
Sveinbjarnar og Wilsters hér algerlega
samhljóða.
A bls. 151 segir praeses — og nú erurn
vér komnir í kaflann um óbundnu þýð-
ingarnar —: „Þegar vér athugum orða-
val Sveinbjarnar í þýðingu 6. og 7. 1.:
færa á hendur Pygmeum bana og feigð
og hefja að morgni dags skæða rimmu
— og berum það saman við orðaval eldri
þýðingarinnar: til að færa Pygmeum tjón
og eyðilegging á hendur og brjótast ofan
úr loftinu með skæðum bardaga, — þá
sjáum vér einfalt, en gott dæmi þeirra
stakkaskipta, sem mál hans hefur tckið".
— Ilér hefði átt að taka fram, að ekki
er aðeins um orðalags- og stílbrcytingu
að ræða, lieldur kemur hér einnig til
mismunandi skilningur á frumtexta, 11.
III. 7:
f|éptai ð’ápa raí y£ xuxtjv Epiða
jrpocpépovrat.
Orðið f|éptai ætla surnir að merki „árla
morguns", (sbr. II. I. 497 og Od. IX 52),
en aðrir, að það tákni „sem fljúga hátt í
lofti“. Þá merkingu virðist t. a. m. Virgill
21