Andvari - 01.01.2001, Síða 24

22
ÁRNI BJÖRNSSON
ANDVARI
spítalans. í framhaldi af veitingunni fór Snorri til Bandaríkjanna,
styrktur af Rockefeller-stofnuninni, til að kynna sér nýjungar í hand-
læknisfræði. Dvaldi Snorri vestra í níu mánuði á þekktum stofnunum.
Síðar, eða 1963, átti hann aðra námsdvöl í sama skyni í Bandaríkjun-
um.
í þessum námsdvölum sínum kynntist próf. Snorri ýmsum mikils
metnum læknum vestanhafs, t. d. próf. Wangensteen, sem ól upp
marga þekkta skurðlækna, þeirra á meðal dr. Christian Bamard frá
Suður-Afríku, sem varð heimsfrægur fyrir fyrsta hjartaflutninginn.
Auðólfur Gunnarsson læknir, sem stundaði nám á sömu slóðum þrjá-
tíu árum síðar, segir að enn hafi menn þar munað eftir „dr. Hallgríms-
son“, en þar í landi segir ritstjóri tímarits bandarískra lýtalækna,
Robert Goldwyn, að eina ráðið til að einhver muni eftir manni á sjúkra-
stofnun eftir árið, sé að skilja hundinn sinn eftir.
Eftir að Snorri tók við prófessorsembættinu hætti hann að stunda
heimilislækningar en hann hafði áfram móttöku fyrir sjúklinga á stofu
sinni á Sóleyjargötu 5 og var þar jafnan þröngt á þingi. Oft byrjaði hann
ekki á stofunni fyrr en eftir kvöldmat og kom þá fyrir að stofutíminn
dróst allt til miðnættis. Próf. Snorri hélt áfram að stunda bæklunarlækn-
ingar með almennum handlækningum allt til þess að bæklunarlækn-
ingadeild var stofnuð við Landspítalann í júlí 1971 undir stjórn Stefáns
Haraldssonar, sem einnig hafði hlotið menntun sína í Svíþjóð. Lýta-
lækningum sleppti Snorri alveg þegar höf. kom til starfa árið 1958.
Lækningastofu sína rak hann til 1962.
Snorri Hallgrímsson var skurðlæknir í bestu merkingu þess orðs.
Hann leit á skurðlækningar sem list þar sem saman þurfti að fara góð
dómgreind, þekking, handlagni og vandvirkni. Allt þetta einkenndi
Snorra sem skurðlækni. Hann kunni að leggja mat á sjúklinga og sjúk-
dóma og var fljótur að átta sig á batahorfum. A stundum virtist hann
vera í djarfara lagi en oftast reyndist mat hans vera rétt. Hann var sér-
lega handlaginn og tækni hans var vefjavæn. Mjög var hann vandvirk-
ur og stundum svo að jaðraði við smámunasemi. Orðtak hans var að
þeim sem gengur illa frá ysta lagi sárs sé ekki treystandi til að hafa
gengið vel frá innri lögunum. Hvað þetta snerti nýttist honum vel fyrra
starf hans við lýtalækningar. Smámunasemi hans birtist í því að hann
átti til að opna sár aftur frá botni ef hann var í minnsta vafa um að hann
hefði skilið nógu vel við. Um þetta segir Hannes Finnbogason sem var
aðalaðstoðarmaður hans um árabil: