Menntamál - 01.04.1967, Qupperneq 47

MENNTAMAL
41
óhagstæðara en flesta hafði grunað. Þessi lönd telja
þó fulla ástæðu til umbóta hjá sér. Þörfin á breyting-
um hjá okkur hlýtur því að vera meira en brýn. Gleði-
efni er það hve margir kennarar hafa sýnt þessu máli
áh uga.
En í þessu máli er nokkur
hætta á að ýmsum sjáist yfir
veigamiklar hliðar þeirra nýj-
unga, sem hér hafa knúð dyra. Þær eru tengdar nýju
námsefni, nýjum hugtökum, svo sem mengjum, og
meðferð þeirra, og sú áherzla sem lögð er á þessar
breytingar á námsefni getur hæglega orðið til þess að
ýmsum virðist nýjungin einvörðungu fólgin í þessum
breytingum á nöfnurn og námsefni. En slíkt er mis-
skilningur. Ef þessar breytingar sem nú eru á döfinni
eiga að verða nokkuð að ráði meira en nafnið tómt,
þarf dýpri viðhorfsbreytingu en þá sem felst í upp-
dubbun námsefnis, þótt góð sé í sjálfu sér. Námsefni
okkar í reikningi hefur staðið nokkurn veginn í stað
um langt skeið og er á margan hátt orðið úrelt, svo
að breytingar á því eru væntanlega til bóta. En ef
menn hugsa sér Jjetta sem eina breytingu nú og síðan
ekki söguna meir, er stöðnunin kornin aftur og þar
með er hnignunin vís á ný. Kennslan verður að leitast
við að halda í horfinu við Jrær öru breytingar sem
eiga sér stað í þjóðfélaginu. Þær breytingar sem eru
nauðsynlegar í ár mega ekki standa í vegi fyrir þeirri
þróun sem líklegt er að verði á næstu árum. Hér er
þörf á vakandi hug, andlegum sveigjanleik, áhuga á
þeirri framvindu sem verður að eiga sér stað í lifandi
skóla.
Menn mega ekki einblína um of á ný orð og hug-
tök. Gildi stærðfræðikennslunnar fer ekki einvörð-
ungu eftir því, hvort það er nýtt efni eða gamalt, sem
Sveigjanleiki
eða stöðnun