Menntamál - 01.04.1967, Blaðsíða 65

MENNTAMAL
59
bandi við hið ritaða mál, við að greina forin bókstafa eða
hljóð, en oftar erfiðleika við að tengja hið lesna orð og
hugmynd þess það fljótt, að lestur geti orðið liðugur.
Sumir kalla jretta lesblindu, en það skýrir lítið. Hér er
án efa um allflókin og mismunandi orsakasambönd að ræða
hjá einstaklingum og ekki til hlítar kunn eða skilin.
En lestrarerfiðleikar af ýmsum orsökum hjá meðal-
greindum börnum gera leshjálp og aðgang að endurþjálfun
í lestri nauðsynlega. Það er lítt kannað, hve stór hópur
þarfnaðist slíkrar þjálfunar. í sumum aldurflokkum, 8—10
ára, væri liann allstór, en færi svo minnkandi.
Fullnægjandi fræðsluskipan fyrir tornæma minnkar þörf-
ina á sérstakri leshjálp, sama er að segja um aðstæður
til að veita taugaveikluðum sérstaka meðferð. Einhver
bcirn í þessum hópum rnundu þó líka þurfa aðstoðar les-
hjálpar.
Nánari athuganir þarf að gera á því, hve stór hundraðs-
liluti barna þarfnast leshjálpar einhverntíma á námsferli
sínum, og hve langan tíma sú hjálp þarf að taka fyrir hvern
einstakan að meðaltali. Er þá hægt að áætla fjölda kennara
sem þarf til þessa starfs.
Vafalaust mundu 7—8% barna í sumum aldursflokkum
þarfnast sérstakrar leshjálpar. Ef miðað er við þá tölu í fjór-
um aldursflokkum 8—11 ára yrðu það um 1500 börn á öllu
landinu. En þetta er nokkur ágizkun.
Svo engu sé gleymt vil ég loks nefna heyrnarlaus og
blind börn, en fyrir þau eru til sérstakir skólar og allvel
að þeim búið. Einnig má nefna talkennslu, sem enn er
aðeins völ á í Reykjavík, en þarf að koma á fyrir börn,
hvar sem er á landinu.
Ég hef nreð þessari upptalningu á hlutum, sem flestum
eru áður kunnir, viljað sýna, hve stór þáttur í fræðslu-
kerfinu þjónustan við afbrigðileg börn hlýtur alltaf að
verða. Ef nreð eru talin þau börn, sem ástæða gæti verið
til að flýta, svo og þau, sem þarfnast aðstoðar í vissunr