Menntamál - 01.04.1967, Qupperneq 77

MENNTAMAL
71
að heppilegast yrði að þýða einhverja góða erlenda bók og
reyna að sníða hinar verklegu æfingar eftir þeirn æfing-
um, sem fylgja þeirri kennsluóbók. Eg get ekki fallizt á
jressa skoðun vegna þess, að enn hafa ekki verið samdar
margar góðar nýjar kennslubækur í eðlisfræði, sem full-
nægja eðlilegum kröfum í dag, og skólakerfið sjálft tak-
markar mjög valið. Ég tel því, að vandi okkar verði ekki
leystur með þessu móti. Að mínum dórni væri heillavæn-
legast að leysa þennan vanda á eftirfarandi hátt. Þriggja
til fimm manna hóp verði falið að skapa nýtt námsefni að
sumarlagi. í þessum hóp verði gagnfræðaskólakennari,
menntaskólakennari og eðlisfræðingur með nokkra reynslu
af rannsóknarstörfum. Ég hef þegar bent á, að skilyrði full-
nægjandi kennslu í eðlisfræði, er að nemendaæfingar sén
snar þáttur kennslunnar. Það hlýtur því að verða fyrsta
verk slíks hóps að kanna, hvaða kröfur námsefni með nem-
endaæfingum geri til skólastofanna. Verður hægt, meðan
sérstofur eru ekki fyrir hendi, að hafa slíkar æfingar? Þess-
ari spurningu er ekki hægt að svara nema að vandlega at-
huguðu máli. Á síðustu árum liafa verið gerðar mjög at-
hyglisverðar tilraunir með að nota einföld tæki við kennsl-
una, sem getur þá farið fram í almennum kennslustofum.
Benda þessar tilraunir til, að hægt sé að hafa viðunandi
byrjendatilraunir í eðlisfræði og efnafræði við slíkar að-
stæður. Engu að síður er það alltaf mun heppilegra að
hafa sérkennslustofu til kennslunnar og ber að stefna að
því hér á landi.
Haustið 1965 hófst við Réttarholtsskólann í Reykjavík
tilraunakennsla í eðlisfræði, sem tveir af kennurum skól-
ans standa fyrir með nokkurri aðstoð frá höfundi þessarar
greinar. Námsefnið er að mestu leyti byggt út frá tilraun-
um, sem nemendur gera sjálfir. Kennsla þessi fer reyndar
Iram í sérstakri eðlisfræðistofu, en ég tel þó ekki ósenni-
legt, að svipaða kennslu mætti hafa í almennri kennslu-
stofu með því að tvískipta bekkjardeildinni í verklegu tím-