Skírnir - 01.01.1927, Side 167

160
Jón Jacobson.
[Skirnir
króka um það mál. Hann bar jafnan hag landssjóðs fyrir
brjósti framar öllu öðru og vildi hlífa honum við útgjöld-
um, jafnvel þó að hann sjálfur og sú stofnun, sem hann
veitti forstöðu, ætti hlut að máli.
Árið 1918 varð landsbókasafnið 100 ára. Jón Jacob-
son samdi þá vandað og vel skrifað minningarrit, þar sem
saga safnsins er rækilega rakin. Hinn 28. ág. 1918 var.
aldarafmælið haldið hátíðlegt á lestrarsal safnsins, og flutti
landsbókavörður þá langa og vel samda ræðu, sem prentuð
er í minningarritinu. — —
Jón Jacobson fékkst lítið við ritstörf fram eftir ævinni.
En á síðari árum sínum lagði hann allmikla stund á að
þýða útlend merkisrit á íslenzku. Árið 1912 kom út Ein-
falt lif eftir C. Wagner, en 1925 Manndúð eftir sama
höfund. Þá samdi Jón ritið »Mannasiði« (Rvk 1920), en
studdist þó að nokkru leyti við þýzkt rit um sama efni.
Ennfremur þýddi hann bók Fechners um lifið eftir
dauðann (Rvk 1921). Auk Minningarrits Landsbókasafns-
ins hefir hann ritað nokkrar smágreinar í Árbók Fornleifa-
félagsins, og loks samdi hann ritaukaskrár safnsins 1904
—1917. — Ritverk Jóns bera öll vott um mikla stílgáfu,
mál hans er hreint, mergjað og svipmikið. — —
Heilsu Jóns Jacobsonar hnignaði mjög hin síðustu ár
hans. Var bersýnilegt að hann mundi ekki geta þjónað
embætti sínu til langframa, og veitti því alþingi 1924 honum
sérstök eftirlaun, ef hann léti af embætti. Það tilboð þá
Jón og sagði af sér embættinu haustið 1924. Ætlaði hann
sér þá að fást við ritstörf, það sem eftir væri ævinnar,
en því miður varð sá ásetningur hans að engu. Sjúkdómur
hans (æðakölkun) elnaði mjög eftir áramótin og lézt hann
hinn 18. júní 1925 eftir þunga legu.