Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1928, Blaðsíða 36

30
Bernskuminningar Höllu.
IÐUNM
manna að telja. Sextán vetra hafði hún ráðizt til danskra
kaupmannshjóna í Hólmi. Ari síðar fór hún utan með
þeim. Erlendis hafði hún dvalið til þess, er hún var
tuttugu og tveggja ára. Þá kom hún út. Nokkur orða-
sveimur lék á því, að einhver ævintýri hefðu orðið á
leið hennar erlendis. En aldrei hefi eg af því heyrt með
neinum skilum. Hitt var talið víst, að hún væri betur
við efni, en almennast þykir um einsetukonur í sveitum.
Og ætlan allra var sú, að með þau hefði hún komið úr
utanförinni. Þegar hún kom út, réðst hún í að nema
yfirsetukvennafræði og gerðist síðan ljósmóðir í æsku-
sveit sinni. Það starf rækti hún í tíu eða ellefu ár. Þá
hafði svo að borizt, að kona, sem hún var hjá í barns-
nauð, lézt eftir barnsburðinn — tók barnsfararsótt. Þetta
hafði fengið henni svo mikils, að hún lét af Ijósmóður-
starfinu. Og upp frá þvi hafði hún lifað nokkurs konar
einsetulífi. Þann hátt hafði hún, eftir að hún kom heim
úr utanförinni, að rita ekki föðurnafn sitt, en kenna sig
í þess stað við æskuból sitt, Sel. Varð því að venju,.
að hún ritaði einungis Halla frá Seli, og svo fest-
ist nafn hennar í máli manna.
Svo fór, þegar fram í sótti, að eg sat daglega á tali
við Höllu, meðan við dvöldumst bæði hjá hreppstjóra-
hjónunum.
Ætti eg að lýsa henni, framar en eg hefi gert, myndi
eg helzt reyna að gera það á þessa leið: Hún var
kvenna prúðust í máli og virti sannleikann öðru framar.
Dul var hún um margt, en þó hispurslaus um sumt, er
menn nefna sjaldnast tæpitungulaust, og svo var, er hún
drap á Iiðsinni læknisins, áður en hún slasaðist. Hún var
vinur smárra og veikra og raunskygn á margt það í
lífi manna og hugsun, er fer fyrir ofan garð og neðan
hjá mörgum. Hún unni landi og þjóð, en ól hatur til