Kirkjuritið - 01.09.1950, Blaðsíða 69

Ljósið, sem hvarf.
L
1 síðasta hefti Kirkjuritsins birtist stórvaxin ritsmíð.
Yfirskriftin var: „Trúin á dauðann og djöfulinn", en undir-
skrift: Benjamín Kristjánsson.
Fyrirsögnin vakti athygli. Menn eiga ekki að venjast svo
tilþrifamiklu trúboði, sem hún virtist benda til. Svo var
greinin undirrituð af manni, sem hefir trúboð að ævi-
starfi. Og víst er hún í heild sinni allrækileg heimild um
trú höfundarins. Hvort sú játning er í meira eða minna
samræmi við fyrirsögnina, tel ég mér enga þörf að ræða
hér.
Flest undur eiga sér einhvern aðdraganda og svo er um
þetta. Þess er þá að geta, að sr. Benjamín tók sér fyrir
hendur í fyrra að kvitta opinberlega fyrir bók, sem ég
hafði látið senda honum, enda þýtt. Var hann þá án skilj-
anlegra orsaka sýnilega allæfur og lét sér eitt og annað
um munn fara, sem hvorki var fagurt áferðar né vandlega
hugsað. 1 næsta hefti Kirkjuritsins veittist hann svo að
uiér, enn án eðlilegra raka, næsta steigurlátlega vegna
annarrar bókar, sem ég átti líka nokkum þátt í og raunar
nánari, það sem var. Þá þótti mér sæmilegast okkur báð-
um að yrða 5 hann á móti og taka til athugunar nokkur
málsatriði, sem hann hafði snert við. Gerði ég það í Víð-
förla í lok fyrra árs. Þá kemur grein sú hin mikla og
velnefnda, sem hér skal lítillega athuguð, samkvæmt til-
boði ritstjóra KirTcjuritsins. öll sýnir hún, orði til orðs, að
ekki kærir höf. sig um að taka boði mínu um rökræður,
en hins vegar virðist hann gjarnan vilja troða illsakir og