Kirkjuritið - 01.09.1950, Blaðsíða 93

LJÓSIÐ, SEM HVARF
245
og dýr? Það eitt, að hann sé vaxinn „lengra“ frá sam-
eiginlegum fortíðararfi?
1 öllum umskiptum margvíslega auðkenndra „sjónar-
miða“ hefir guðfræðin varðveitt og hlýtur að varðveita
þá kenningu, að það sé kvalitativur munur á manni og
dýri. Sá munur er m. a. sá, að maðurinn er syndari, dýrið
ekki, hann ber ábyrgð fyrir Guði sínum. Hefir Guð þá
áskapað honum syndina? Því neitar kristin trú og er ann-
aðhvort að gera eða þá að gefa Guð sinn upp á bátinn.
Sú grynnka, sem sr. Benjamín gusar upp í sambandi
við þetta, er svo langt frá því að gera „alla guðfræði skilj-
anlegri“, að hún leysir allar trúarlegar frumforsendur upp
í fullkomna markleysu.
Syndafallssagan í 1. Mós. er sístæð, trúræn túlkun
þeirrar fullvissu, að syndin sé ekki frá Guði komin, ekki
hans vilja samkvæm. Hún er ekki „saga“ raunar, ekki
empirisk sagnfræði. Sama máli gegnir um alla sögu, sem
á sér stað milli mannlegrar sálar og Guðs, hún gerist
fyrir handan tjöld hins áþreifanlega, áhrifin ein koma
fram í dagsins ljós. Guðfræði fyrri tíða las oft miklu
meira út úr þessari sögu en hún gefur sjálf tilefni til og
margfalt meira en höfundar Biblíunnar gera. En hún er
jafn djúpvís og gild fyrir því. Adam er fyrirmyndan hvers
einstaklings og mannkynsins í heild. Við erum skapaðir í
Guðs mynd, þ. e. ákvarðaðir til þess að verða Guði til
gleði og vegsemdar. Við erum ekki í samræmi við þessa
ákvörðun, við höfum brugðizt henni. 1 Adam, sem óhlýðn-
ast Guði, flýr hann síðan og felur sig fyrir honum, getur
hver maður séð sjálfan sig. En það er ekki í ijósi hans
afdrifa og ekki í 1. Mósebók, sem við sjáum, hvernig við
erum staddir og hvað okkur er ætlað. Það er í guðspjöll-
unum, það er í mynd Jesú Krists, hans, sem í senn er
mynd Guðs á jörð og mynd mannsins eins og hún er í
huga skaparans. Sé kristin trú krafin skýringa á uppruna
og orsök syndarinnar, þá liggur henni næst að svara, að
það mál komi sér lítt við. Það er annað, sem hana varðar,