Kirkjuritið - 01.09.1950, Blaðsíða 26

178
KIRKJURITIÐ
þrek. Hljómlist og bækur, allt sem hjarta hans þráði var
lagt upp í hendumar á honum. Og enda þótt hann væri
viðkvæmur og lifði nokkuð inni í sér var hann þó ham-
ingjusamur.
En hann tók þetta ekki sem sjálfsagðan hlut eins og
svo margir gera. Honum var það ljóst, að mikil þjáning
ríkti í heiminum umhverfis. Guð hafði gefið honum hæfi-
leikana til að láta aðra njóta góðs af. Af þeim, sem mikið
er gefið, verður mikils krafizt. Og honum fannst að í því
gæti legið hætta, að gleyma sér of mjög við andlega hluti.
Það þurfti einnig að taka til höndunum.
Þegar Albert Schweiter var lítill drengur hafði hann
séð á Marzvellinum í Colmar myndastyttu Bartholdis af
Bruat hershöfðingja. Á fótstalli líkneskisins hnípti lág-
mynd af Afríkunegra, sem horfði í gaupnir sér með angur-
værum raunasvip, er lýsti eilífri þjáningu kynstofns hans.
Þessi svipur snart bamshuga Schweitzers og gekk honum
aldrei úr minni. Síðar las hann margt um hörmungar
negranna og heyrði frá þeim sagt af trúboðum. Og því
mpir sem hann hugsaði um þessi efni, því undarlegra fannst
honum það, hvað Evrópumenn báru litla áhyggju út af
þessum þjáðu bræðrum. Þeir voru eins og Lasarus við
dyr ríka mannsins. Evrópa hafði vísindin, meðul og læknis-
dóma í ríkum mæli. En í nýlendunum sitja vesalings
blökkumennirnir fávísir og allslausir og verða hvers konar
sjúkdómum og þjáningum að bráð án þess að njóta hjálpar
eða vonar. Og ekki nóg með það, að hvítu mennirnir hafi
daufheyrzt við neyð þeirra. Þeir hafa stórkostlega aukið
á skelfingar þeirra með margs konar áþján, arðráni, þræla-
smölun, misþyrmingum, brennivínssölu og viðbjóðslegum
sjúkdómum, er þeir hafa flutt þeim, og sem gera enn
meiri hervirki á þessum náttúrubömum en Evrópubúum.
Schweitzer fannst, að hvítir menn ættu þeim í raun
réttri stóra skuld að gjalda.
Laust eftir tvítugsaldurinn var hann staðráðinn í því,
að reyna að ljúka við það, sem honum fannst hann eiga