Kirkjuritið - 01.09.1950, Blaðsíða 76
228
KIRKJURITIÐ
við nema sér. Prestur telur, að framtíð stúlkunnar og
barnsins skipti líka nokkru máli, en Gunnar kveðst fylgja
samvizku sinni og hún hafi ekkert við þetta að athuga og
meira að segja telur hann, að framkoma sin við þessa
stúlku hafi fyrr og síðar verið í fyllsta samræmi við „kær-
leika Jesú“.
Nokkru fyrr en þetta gerðist höfðu þeir prestur átt
langa viðræðu og þá hafði prestur spurt Gunnar m. a.:
„Finnurðu ekki til þess, að þér sé ábótavant, að ekki sé
allt sem skyldi, þegar allt er skoðað ofan í kjölinn?" Þessu
svarar Gunnar út af. Og það er þetta ástand, sem prest-í
inum, vini hans, er mest áhyggjuefni. Það dylst ekki, að
hann skoðar sig „sannan guðsmann" í þessu sem öðru, og
þar af leiðandi „alla vegi færa til himnaríkis". Það auglýsir
hann m. a. með því að koma „hinn borginmannlegasti til
altaris". Þessar síðustu tilvitnanir þrjár eru eftir sr. Benja-
mín og víkur nú sögunni að honum.
Honum varð þessi þáttur bókarinnar mikil hneykslunar-
hella og gerði mikið úr „skoplegu þröngsýni" þessa prests.
að hann skuli vera að mæða sig á því að sinna þessum
vini sínum og hafa áhyggjur af velferð barnsmóður hans
og barns. Hinsvegar er hann hrifinn af Gunnari Sjenstedt,
bæði teorium hans og praxis, þykir það tilkomumikið, að
hann skuli vera „svo forhertur, að hann skynjar ekki þá
synd, sem er fólgin í því að fjölga mannkyninu". Mér
skilst, að Gunnar sé eina persónan í bókinni, sem sr. Benja-
mín finnst eftirbreytnisverð — þangað til hann „frelsast“,
því að honum virðist vera lítið um kristnaða syndara, enda
lætur hann sig ekki muna um það í síðustu grein sinni að
spotta ummæli Frelsarans um gleðina í himnunum yfir
einum syndara, sem bætir ráð sitt.
Ég benti á það með hægð í grein minni í Víöförla,
hvernig sr. Benjamín í fyrsta lagi endursagði þennan bók-
arkafla og hvers konar siðfræði það er í öðru lagi, sem
hann ver og boðar. Ég veit ekki, hvort var meira undr-
unarefni, slíkur lestur og endursögn af hálfu manns í