Kirkjuritið - 01.09.1950, Blaðsíða 77

LJÓSIÐ, SEM HVARF
229
embættismannastétt eða slíkur mórall hjá þjónandi presti,
þess þá heldur sem hann er fluttur með orðbragði, sem
svipar til sorprita. En undrin áttu enn eftir að aukast.
Ég hafði með sjálfum mér afsakað hann fyrir það, sem
hann lét frá sér fara hið fyrra sinn í þessu sambandi með
því, að það væri fljótfæmi, gönuskeið. Nú hefur honum
gefizt tóm til að athuga orð sín og taflstöðu nánar. Það
var óhjákvæmilegt fyrir hann að sjá, að hann hafði geipað
svo í þessu máli, að það var ekki hægt að verja með neinu
sæmilegu móti. En þá er að grípa til annars ráðs og láta
sem hann „skynji ekki synd sina“, vera „hinn borginmann-
legasti“ — og slá sjálfan sig út. En minna nægir honum
ekki til þess að verja sjálfan sig en að níða freklega og
ódrengilega kristna kirkju og afstöðu hennar til ásta frá
upphafi vega og gefur ekkert eftir vini okkar Dungal,
hvorki hvað sannfræði snertir né vinsemd í garð kirkj-
unnar manna liðinna alda. Þegar svo sögunni víkur að mér,
segir hann: „Honum þykir auðsjáanlega allt ástalíf ósköp
Ijótt og saurugt.“ Heimild hans fyrir þessum orðum er sú,
að ég varpaði fram þeirri spurningu, hvort ummæli hans
áður greind um „forherðingu“ Gunnars Sjenstedts og
„borginmennsku“ hans ættu að vera vísbending um það,
hvernig hann hugsar sér samband trúarinnar við „heim-
inn og almennar siðmenningarhugsjónir" og hvernig hann
telur, að trúarbrögðin geti bezt orðið „siðmenningarafl í
þessum heimi“, en hann hafði látið svo sem þetta væri
sér mikið áhugamál. Við þetta bætti ég: „Saurlífi er enn
sem komið er ekki talið veruleg lyftistöng siðmenningar
og ekki sérlega háleit siðmenningarhugsjón". Með þessu á
ég að hafa sagt, að allt ástálíf sé ósköp ljótt og saurugt
og læt ég lesendum eftir að meta, hvað sú útlegging er
sannsýn. En það smáræði, að höf. hagræðir ummælum
mínum á þann veg að setja „ástalíf" í stað „saurlífis“ er
ekki eins óvandað háttalag út af fyrir sig í þessu sambandi,
eins og það er almennt séð. Því að öll málfærsla sr. Benja-
niíns gengur út á það að sýna fram á, að allt „ástalíf“ beri