Kirkjuritið - 01.09.1950, Blaðsíða 8

160
KIRKJURITIÐ
ævinlega haft mest yndi af og minnst fyrir að nema. Bar
þegar á sagnfræðigáfu hans, er hann hafði lesið Nýja
testamentið átta ára gamall. Þá spurði hann föður sinn,
hvernig það hefði mátt vera, að foreldrar Jesú hefðu
ávallt verið fátæk, fyrst Austurvegsvitringarnir hefðu fært
þeim gull og dýrmætar gjafir. Einnig skildi hann ekkert
í því, hvernig fjárhirðarnir á Betlehemsvöllum detta úr
sögunni í guðspjöllunum. Virtist honum, að þeir hefðu
fyrstir manna átt að gerast fylgjendur Jesú.
Þetta bendir á rýnigáfu þegar á ungum aldri, enda segir
hann að sér hafi snemma orðið það ljóst, að veröldin
væri öll hulin leyndardómum, sem oss mundi seint auðnast
að skýra til hlítar, og á sama hátt mundi ávallt reynast
torvelt að bregða fullu ljósi yfir sögu fortíðarinnar.
I tónlistinni var hann undrabarn. Sjö ára gamall lék
hann sálmalög og kirkjuhljómlist á harmonium og bjó þá
stundum til undirraddirnar um leið. Átta ára gamall, áður
en hann náði á pedalana, hóf hann nám á pípuorgel og
níu ára gamall var hann farinn að leika í viðlögum við
guðsþjónustur í þorpskirkjunni. Tónlistin var runnin hon-
um í merg og blóð.
Þegar Schweitzer var átján ára gamall, hóf hann nám
í heimspeki og guðfræði við háskólann í Strassburg og
síðar var hann við nám í París og Berlín. Árið 1899 varð
hann aðstoðarkennari (privatdósent) í guðfræði við há-
skólann í Strassburg og jafnframt prestur við Nikulásar-
kirkju þar í borg. Segir hann sjálfur, að prédikunin hafi
verið sér lífsnauðsyn. Sér hafi fundizt það dásamlegt að
mega á hverjum sunnudegi tala við söfnuðinn um æðstu
vandamál lífsins. Einnig hafði hann yndi af uppfræðingu
barnanna og segist hann einkum hafa haft það í huga,
að innræta þeim hin miklu sannindi guðspjallanna á þann
hátt, að þau mættu síðar í lífinu betur standast freist-
ingar vantrúarinnar.
Jafnframt prestsstarfinu flutti hann fyrirlestra við há-
skólann og bjó sig undir licentiatpróf í guðfræði, en í