Kirkjuritið - 01.09.1950, Blaðsíða 83

LJÓSIÐ, SEM HVARF
235
til hjálpar. „Þannig er það eigi vilji föður yðar, sem er
á himnum, að einn einasti þessara smælingja glatist."
„Guð vill, að allir verði hólpnir og komist til þekkingar
á sannleikanum."
En kristnir menn trúa ekki Guði sínum til þess að tala
meiningarleysu eða berjast við skugga og ímyndanir. Því
vill hann hjálpa, að þess er þörf. Bakgrunnur þess gleði-
lega erindis, sem Nýja testamentið flytur, er skilyrðislaus
nauðsyn allra manna á Guðs hjálp — „án mín getið þér
alls ekkert gjört,“ afdráttarlaus áherzla á, að það sé óend-
anlega mikið í húfi um það, hvort niaðurinn lætur hjálp-
ast eða ekki.
Hafi þetta ekki verið kvikan í lífi Jesú, þá býst ég við,
að erfitt reynist að átta sig á honum.
Mönnum hefir tekizt misjafnlega hönduglega að orða
þetta kjarnaatriði kristindómsins. Játningarnar, svo að
þær séu nefndar, gera ekki tilkall til algerleiks í fram-
setningu, fremur en einstakir hugsuðir kirkjusögunnar.
Orðalagið er ævinleg'a mótað af því, hvaða vopnum var að
verjast hverju sinni. Þeir, sem lesa og túlka sem hugsandi
og ábyrgir menn, setja sig í spor fyrri tíðar manna, gera
sér grein fyrir, hvað fyrir þeim vakti, hvað þeir vildu
segja og varðveita og hvað þeir raunverulega varðveittu
verðmætt og ómissandi í aðstæðum og umbrotum síns
tíma.
„Vitsmunaleg greinargerð trúaratriðanna" er ofverk
manna, sem ekki temja sér annað en að skyrpa við hýðinu.
Játendur siðbótarinnar t. d. tala ekki með aðstæður og
hugmyndir 20. aldar í baksýn — það er ekki ástæðulaust
að taka það fram, svo óþarft sem það mætti virðast. En
tala þeir eintóma markleysu fyrir því? Er ekki vert að
hugsa út í, hvað var á bak við risaátök Lúthers og sam-
starfsmanna hans, hvað var í húfi að þeirra skilningí?
Það var eini grundvöllur lífsins, eina von mannsins í lífi
°g í dauða — Kristur, Guðs framrétta hönd í Kristi —
og þetta var alvara í þeirra huga og ekki frasi, bjargföst
16