Kirkjuritið - 01.09.1950, Blaðsíða 72

224
KIRKJURITIÐ
En mjöðurinn hans sr. Benjamíns hefir nú ekki einu
sinni þann kost að vera heimabruggaður. Hafi nokkuð
verið auglýst sem innflutt vara með skartlegum vöru-
merkjum frá útlenzkum fabrikkum, þá eru það „straum-
arnir“, sem stigið hafa honum til höfuðs. Hún er meira
að segja orðin að skrýtlu í alþjóðarmunni sú dýrkun út-
lendra autoriteta, sem fylgdi þeim: „Annar eins maður og
Oliver Lodge, fer ekki með neina lygi.“ Og ekki man ég
til þess að hafa heyrt eða séð aðra menn hafa meira
gaman af að fara með útlend nöfn en sr. Benjamín Krist-
jánsson.
Þetta var aðeins til þess að benda á aðra skoplegu hlið-
ina á höf., þegar hann framgengur í þeirri trú, að hann
sé einhver sérstakur fulltrúi íslenzkrar guðfræði og þjóð-
legrar trúmálastefnu. Hitt, engu síður spaugilegt, er það,
að hann veit með sjálfum sér, að hann hefir lent í því að
tala eins og álfur úr hól um guðfræði og vill svo telja
sér og öðrum trú um, að hólálfasvipur og hérvilla sé sér-
staklega íslenzk búningsbót. En ekki munar þau ósköp uni
þessa slysni hans, að þvílíkt háttalag standi héðan af fyrir
hugskotssjónum landsmanna sem þjóðernisleg hugsjón. Og
jafnvel þótt einhverjir fleiri væru meðal guðfræðinga, sem
teldu íslenzkum guðfræðivísindum bezt borgið með því, að
þar verði hér eftir unnið eftir reglunni: „öldungis sama,
hvað þeir segja í útlöndum,“ þá er, sem betur fer, von-
laust, að landsmenn hverfi almennt að því ráði. I öðrum
fræðigreinum verður leitazt við að fylgjast með því, sem
gerist í öðrum menningarlöndum. Og svo mun einnig fara
um guðfræðina raunar, þótt einstöku menn kunni að villast
undir kjörorðið: „Þursi, ver sjálfum þér nægur.“ Það eru
engar líkur á, að sr. Benjamín takist að sannfæra aðra
en sjálfan sig um það, að sérvizka hans sé þjóðareinkenni
og þjóðarsómi, því síður þegar það er vitað, að þetta er
upphaflega útlenzkur móður skammær, sem hann hefir á
yngri árum oftekið sig á að semja sig að. Og svo heldur
hver á sem hann er maður til, og það væri allsendis ósann-