Kirkjuritið - 01.09.1950, Blaðsíða 79
231
LJÓSIÐ, SEM HVARF
staða af viðleitni sr. Benjamíns til þess að „hugsa sjálf-
stætt“ og útrýma „barbarískum" hugmyndum. En svo
mikið er víst, að hver sá, sem gerir einhvern greinarmun
á hreinu og óhreinu, Ijótu og fögru í þessum sökum, og
getur ekki fallizt á hjúskaparskoðanir hans sem skynsam-
legan kristindóm, er að hans áliti obskúrantisti, haldinn
villimannlegum hugmyndum um ástalíf.
Kannske stjórn Prestafélags íslands ætti að sérprenta
það, sem sr. Benjamín er búinn að boða í málgagni félags-
ins um þessi efni og útbýta því, sérstaklega meðal æsku-
lýðsins í landinu, til undirbúnings undir næstu umræður
geistlegra um kirkjuna og æskulýðinn.
Það er svo sem bærilegt að styðja svona háleitar hug-
sjónir með því að benda á Origenes og annað sitthvað óheil-
næmt frá tímum meinlætanna. Og ekki spillir það til að
bera Lúther rógi með því að hrifsa upp úr ritum hans
vafasöm ummæli og einstök orð, án samhengis. Og óneit-
anlega smekkbætir að kalla þá hræsnara og öðrum álíka
nöfnum, sem gera athugasemdir. Ekkert af þessu er ný
bóla. Nýtízkuhugmyndum um ástalíf er jafnaðarlegast
rudd braut með þessum hætti. En það er nokkurt nýja-
bragð að þessu af prestvígðum munni. Það eru sem sé
ekki aðeins trúarlærdómar kirkjunnar, sem að dómi hans
eru ógeðslegar afturgöngur, ekki verðar annars viðlits en
að upphefja yfir þeim bannsöngva. Frumlæg, kristin sið-
gæðissjónarmið verða fyrir sama dómi á óskammfeilnari
hátt en maður á að venjast hérlendis.
Þessi prestur talar mikið um „sálarlíf" tiltekinna manna
og sparar ekki fyrirlitleg orð. Það væri vert að taka til
athugunar það sálarástand að telja sér sem presti sam-
boðið að flytja þær skoðanir og iðka þann talsmáta, sem
kemur fram í þessari grein. Hvort slíkt sálarástand reyn-
ist „beyglað og brotið“, þá mun ýmsum virðast sem það
hljóti að vera meira en lítið „ruglingslegt", að ekki sé
sagt rotið.