Kirkjuritið - 01.09.1950, Blaðsíða 88
240
KIRKJURITIÐ
Með einangruðum ummælum Jesú má annars sanna
ýmislegt. T. d. segir hann á einum stað skilmálalaust:
„Enginn er góður — nema Guð.“ Og í Fjallræðunni segir
hann: „Ef nú þér, sem vondir eruð, hafið vit á að gefa
börnum yðar góðar gjafir ...“, gengur sem sé út frá því
sem sjálfsagðri staðreynd, að mennirnir séu vondir, ein-
mitt um leið og hann er að benda á eitt af því, sem bezt
er í fari þeirra.
Sr. Benjamín minnist á kröfur Krists í þessu sambandi:
Hann gerir þá kröfu til mannanna, að þeir elski jafnvel
óvini sína og verði fullkomnir eins og þeirra himneski
faðir er fullkominn.
Af hverju setur Jesús þetta fram sem kröfu, boðorð?
Af hverju býður hann að elska? Hvers vegna mætum við
menn Guðs vilja í boðum og bönnum? Þarf að krefjast
þess, sem er eðlislægt? Elskið óvini yðar — gerum við
það? Er okkur það eiginlegt? Verið fullkomnir í kærleika,
eins og Guð — er okkur í eðli runnið að keppa að því?
Hvað segja kröfur Krists um manneðlið?
Ég varpa þessum spumingum fram, því að verið getur,
að sr. Benjamín velti þeim fyrir sér í kyrrþey, eins og
ýmsum öðmm, sem ég er búinn að leggja fyrir hann áður,
þótt hann kæri sig ekki um að svara þeim opinberlega
nema út í hött.
Ef kröfur Krists eiga að veita upplýsingu um mann-
eðlið, þá fer niðurstaðan eftir því, hversu mönnum telst
til, að mannkyninu sé eiginlegt að lúta þeim kröfum. Og
ekki úr vegi að skyggnast í eigin barm líka.
„En vitið það, bræður mínir, að allur visdómur, svo
sem að þekkja stjarnanna gang, náttúru grasanna, stein-
anna, fuglanna, fiskanna, það er fávizka hjá því að þekkja
sjálfan sig, og þess er öllum þeim unnt, sem Guð hefh’
gefið heila rænu. Það er ekki í öðru fólgið en að bera
sinn lifnað saman við Guðs vilja, sem bæði er innskrifaður
í vor hjörtu, Róm. 1, og oss kristnum mönnum þrálega
opinberaður í hans heilaga orði.“ (Jón Vídalín.)