Kirkjuritið - 01.09.1950, Blaðsíða 90

242
KIRKJURITIÐ
Öll gæzka streymir Guði frá,
öll grimmd á rætur hér.
Sr. Benjamín gerir mikið hróp að svona guðfræði og
talar með feikilegri fyrirlitningu um þá einfeldni og vits-
munafjandskap, sem lýsi sér í svona „fátæklegri hjátrú“.
En það er furðuleg hlédrægni af manni, sem ekki verður
grunaður um verulega minnimáttarkennd að birta ekki
sína „vitsmunalegu greinargerð“ fyrir sambandinu milli
gæzku þess Guðs, sem hann telur sig þó væntanlega trúa
á, og þeirrar grimmdar, sem hann neitar tæplega að eigi
sér stað hér á jörð. Á grimmdin rætur hjá Guði? Er illsk-
an afsprengi Guðs? Ef sr. Benjamín svarar ekki þessum
spurningum hiklaust játandi, þá verður hann vísast að
taka til sín sjálfs eitthvað talsvert af því aðkasti, sem
hann er búinn að varpa að mér í þessu sambandi.
1 þessum ljóðlínum Matthíasar er sagan úr 1. Mós., sem
sr. Benjamín er svo uppsigað við, endursögð. Það er þetta,
sem í henni felst. Og það er þessi niðurstaða, sem kristin
hugsun kemst ekki framhjá, og unir því eftir atvikum,
þótt hún fái ekki rýnt eða rakið hinztu rökin á bak við
þetta. Og mér er nær að halda að menn fái ekki endan-
lega „útskýringu“ á þessu, þótt þeir uppljómist af vís-
dómi sr. Benjamíns.
Það hefir alltaf verið aðalsmark góðrar, allsgáðrar guð-
fræði að hafa ekki á sér yfirskin alvizkunnar. Raunveru-
leg trú á Guð hefir ráð á að horfast í augu við staðreynd-
ir, þótt þær verði ekki „útskýrðar" upp á busa vísu.
„Gagnvart Guði og úniversinu erum við óendanlegar
smæðir,“ sagði Matthías, að sönnu áratug áður en séra
Benjamín fæddist í þennan heim, en trúlega má samt færa
þessi orð til sanns vegar enn á þessu ári eftir hans hingað
burð.
Sr. Benjamín hefir nýlega flutt fyrirlestur um Albert
Schweitzer, en hann hefir gefið prestum og guðfræðingum
viturlega vísbendingu. Hún er á þessa leið: „Þegar þér
boðið fagnaðarerindið, skulið þér vara yður á að prédika